Het Zwarte Woud in Duitsland was ooit voor ondergetekende een behoorlijk saai en behoudend vakantiegebied waar ik me niet echt in kon vinden. Sinds Finsterforst (en jawel, Destruction) is daar verandering in gekomen! Het Zwarte Woud sloot immers aan op mijn liefde voor zwartgeblakerde metal met zijn prachtige wouden en natuur. Finsterforst koos zelfs om trots deze bandnaam te hanteren en in het post black metal gebeuren met pagan allooi zijn zij de top. Dat merkten we al met eerdere albums, waarvan ’Mach Dich Frei’ ons fan voor het leven maakte.

Na het jolige tussendoortje ’#YOLO’ is het terug tijd voor het ernstige werk en zet je maar schrap om 80 minuten hoogwaardige pagan metal in je op te nemen! Het is alsof je naar een symbiose van Moonsorrow, Finntroll en Ensiferum luistert, maar dan wel in Duitse versie. Alles klopt aan dit album. Nemen we openingstrack ‘Wut’ als blauwdruk, dan horen we gedecideerde riffs na enige heidense zang vergezeld worden van gretige zwartgeblakerde knekelzang. Af en toe duiken keyboardpartijen op in Henri Sorvali (Moonsorrow, Finntroll) stijl, terwijl halverwege sober tokkelende gitaren enige ademruimte bieden. Etnische zang, kloeke mannenkoren en ruw verkondigende zang, het komt allemaal voorbij. De jongensachtige samenzang creëert een samenhorigheidsgevoel, maar evenzo geniet je even later van een huilende traditionele gitaarsolo en volgt er een acceleratie naar blastbeats. Met het 36 minuten durende sluitstuk ‘Ecco Homo’ heeft Finsterforst weer een uniek nummer in petto voor ons. In feite wordt daar alles waar we van houden in gereflecteerd: heldhaftige moed in de kordate koren, experimentele voordrachtzang, elementen uit progressieve rock en Krautrock, superieure sensitieve gitaarsolo’s, onweerstaanbare folk melodieën en toch nog de stevige fundering van black metal. Als er een album is dat we willen aanraden in het pagan metal genre, dan is het toch wel dit! De perfecte balans tussen progressieve neigingen en feestelijke partijen!