Fields Of The Nephilim – De Cacaofabriek Helmond – 10 augustus 2019
“Eigenlijk is het wel bijzonder: de band doet niet meer dan tien tot vijftien optredens per jaar maar komt desondanks over als een geoliede, perfect op elkaar ingespeelde machine.”
Fields Of The Nephilim behoefte natuurlijk geen nadere introductie. De band wordt – samen met Sisters Of Mercy en The Mission – gezien als de pioniers van de gothic rock oftewel darkwave. De band vierde haar hoogtijdagen eind jaren tachtig, toen de band legendarische albums als ‘Dawnrazor’ en ‘The Nephilim’ uitbracht. De grafstem van Carl McCoy, de fantastische gitaarlijnen (heel zweverig en soms met een rauw, heavy randje) en een stuwend drum en bas fundament maakten het totaalgeluid van de Engelse band uniek. Inmiddels zijn we 30 jaar verder, en Fields Of The Nephilim treedt maar heel af en toe op. Hoe geweldig is het dan als je met de fiets naar de band kunt gaan kijken: het is ongelooflijk, maar de band kwam dus gewoon naar de Cacaofabriek in Helmond!
19/08/19 I Tekst: Wim Strijbosch – Pics: Dave van Hout
De deuren van de fijne, intieme zaal zouden om 20.00 uur open gaan, maar veel bezoekers leken de zaal niet te kennen; al vanaf 17.00 uur waren enkele honderden fans (duidelijk herkenbaar aan zwarte kledij en hier en daar een mooie hoed) in en rondom de Cacaofabriek aanwezig. Niet wetende dat ze waar dan ook in de zaal altijd een goed zicht zouden hebben! Maar goed, het maakte een en ander tot een heel gezellige pre-party.
De zaal met een capaciteit van 500 bezoekers was natuurlijk uitverkocht. De laatste keer dat de band ons land aandeed voor een optreden was enkele jaren geleden, toen ze als een van de headliners op het affiche van Roadburn geprogrammeerd stonden. Van de originele bezetting zijn alleen zanger Carl McCoy en bassist Tony Pettitt nog over, maar gitarist Gav King zit bijvoorbeeld ook alweer twaalf jaar bij de band. Het laatste studio album, ‘Mourning Sun’ dateert ook alweer uit 2012, dus veel nieuws heeft de band feitelijk niet te bieden. Iets wat de diehard fans – en die heeft de band veel – natuurlijk niet kan deren. Zij volgen hun helden waar mogelijk, kopen al hun merchandise en kennen alle nummers van voor tot achter. Mooi om dat weer eens mee te maken.
Er staan op verzoek van de band maar liefst twee rookmachines flink te blazen als het intro ‘The Harmonica Man’ door de zaal schalt. Silhouetten zien we verschijnen, we zien hoeden, lange jassen, als geen ander weet Fields Of The Nephilim een moeilijk te beschrijven sfeer te creëren: de muziek, het imago, het licht, de rook. Lekker mysterieus. De band trapt af met het antieke ‘Preacher Man’. Direct valt het geweldige geluid op: alle details in zowel de riffs als in het ritmisch fundament kun je onderscheiden. De grafstem van McCoy ligt ook prachtig in de mix. De band vervolgt met één van mijn favoriete nummers, ‘Endemoniada’ waarvan helaas het lange intro wordt overgeslagen. Het publiek lijkt helemaal in trance te raken als de band in al haar geheimzinnigheid vervolgt met ‘Love Under Will’. De gitaren klinken werkelijk fantastisch: zo helder. Eigenlijk is het wel bijzonder: de band doet niet meer dan tien tot vijftien optredens per jaar maar komt desondanks over als een geoliede, perfect op elkaar ingespeelde machine.
Bij ‘Moonchild’ – één van de publieksfavorieten – gaat de zaal helemaal uit zijn plaat en zien we alle zwevende handen en armen door de zaal bewegen. Na ‘The Watchman’ (ja, gelukkig is het album ‘The Nephilim’ meer dan goed vertegenwoordigd) krijgen we twee stukken van ‘Elyzium’, in de vorm van ‘For Her Light’ en ‘At The Gates Of Silent Memory’. Ook hier geldt weer: de gitarenakkoorden, de drumfills, de baslijnen van Pettitt en de stem (ook soms helder!) van McCoy: mijn hemel, wat klinkt het goed. De bandleden verschijnen zo nu en dan als silhouetten door de rook -en de lichtstralen heen: erg sfeervol. De backdrop met de mooie sidebanners maken het decor helemaal af. ‘Mourning Sun’ zet de zaal vervolgens in beweging, waarna de band na 70 minuten het podium verlaat. De band laat een uitzinnige zaal best lang wachten maar komt dan toch nog terug om er behoorlijk stevig in te hakken met het vrij recente ‘Prophecy’ met een hoofdrol voor gitarist Gav King. Het weergaloze ‘Last Exit For The Lost’- met daarin alle authentieke Fields Of The Nephilim ingrediënten verpakt in ruim tien minuten – besluit een legendarisch optreden, waar velen nog lang over na zullen praten.
Check de onderstaande socials voor meer informatie over Fields Of The Nephilim.