Het is één van de meest sneue verhalen van metal in de coronatijd. Na jarenlange afwezigheid was Fairyland in 2020 ineens terug met een fantastische nieuwe plaat, ‘Osyrhianta’. Het levenswerk van oprichter, componist en toetsenist Philippe Giordana leek dan toch eindelijk weer eens kans te maken op muziek maken en deze muziek voor het eerst sinds 2009 live spelen voor hun trouwe cult-gevolg. Toen kwam de pandemie, en was live spelen toch ineens weer van de baan. Het einde van de pandemie heeft Giordana maar kort mee mogen maken, hij overleed in oktober 2022 zonder ooit nog met Fairyland op een podium te staan. Op dat moment was ik ervan overtuigd dat het verhaal wat Fairyland heette tot een tragisch einde was gekomen, maar Giordana’s bandmaten zetten door. En zo is er nu, tweeënhalf jaar na het overlijden van Giordana, een vijfde Fairyland album, ‘The Story Remains’

Juist omdat ik totaal geen rekening had gehouden met het nog bestaan van deze band, had ik nog niks aan singles gehoord en ging ik er volledig blank in. In het intro horen we het verhaal ingeleid worden, een verhaal wat zich enkele duizenden jaren voor de vorige albums afspeelt. ‘To Start And Beyond’ is dan het eerste volle nummer, en de band is nog duidelijk herkenbaar. Lichte maar rijk geornamenteerde power metal in het straatje van Rhapsody of Fire en Dark Moor. Bij de eerste zangnoten moest ik even slikken, want er is dus een nieuwe zanger. Francesco Cavalieri heeft de band blijkbaar in 2023 verlaten om zich meer te focussen op Wind Rose. Och ja, dwergen en elfen gaan toch niet samen, zo heeft Tolkien ons geleerd. Nieuwe zanger Archie Caine is een onbekende, maar past de muziek van Fairyland goed met zijn lichte stem. Hij doet wel wat aan Serenity zanger Georg Neuhauser denken die een hoofdrol speelde in Fairyland’s derde album ‘Score to a New Beginning’, maar het niveau van Neuhauser haalt Archie (nog) niet.

Voor de videoclip is het nummer ‘Karma’ uitgekozen, en de clip is duidelijk op een zakgeld-budget gemaakt. We zien de band het nummer spelen in een rotsachtig stuk grasland, geen andere shots. En eigenlijk heeft dat wel z’n charme tussen al die dikke producties van tegenwoordig door. Helaas is ‘Karma’ niet bepaald het sterkste stuk wat ik van de band ken, zeikerig zou mijn één-woord omschrijving zijn. Pas bij nummer 6, ‘Hopeless Still’, wordt het weer wat interessanter, maar meer dan middelmatig wil ik het ook niet toedienen. Eigenlijk heb ik mijn hoop gevestigd op het einde van het album. Daar staan de twee langste nummers en dit zijn altijd de kroonjuwelen geweest op Fairyland albums. En ‘Unbreakable’ begint zeker veelbelovend met een reis langs een divers muzikaal landschap, zoals we Fairyland kennen met vele toeters en bellen. Ook wanneer Archie erbij komt en ons vanalles vertelt over het rijk weer moeten verdedigen, blijft het muzikale spektakel gaande. En toch, er mist iets. De aandacht valt telkens weer weg, en dat is me niet eerder overkomen bij Fairyland muziek. Hetzelfde kan gezegd worden over ‘Postscript’ wat ironisch nog niet eens het laatste nummer is, maar wel volledig instrumentaal. We horen hier trouwens enkele reprises van vorige albums.

Na meerdere keren het album te beluisteren, vind ik het nog altijd lastig om de vinger te leggen op de zere plek. Is het dan toch gewoon het wegvallen van componist Philippe Giordana en dat de overgebleven muzikanten zijn talent niet kunnen evenaren? De muziek mist opbouw, momenten van spanning en ontspanning en is gewoon wat monotoner geworden in de sfeer. Dus ja, is het nog Fairyland? Misschien een flauwe vraag om te stellen maar wees eens eerlijk, een band zonder Bruce Dickinson, Steve Harris én Dave Murray noem je toch ook geen Iron Maiden? En dat is wel wat hier aan de hand is, met het overlijden van Giordana is Fairyland niet alleen haar belangrijkste muzikale hoeksteen verloren, maar ook haar laatste lid van het eerste uur. We hebben hier te maken met een Fairyland die de oude muziek vast met veel verve live zal spelen op de eerste concerten sinds 2009, maar qua nieuwe muziek niet tipt aan de vergane tijd. Hopelijk gaat het om een eenmalige dip omdat de band zichzelf nog opnieuw moet uitvinden, maar ik heb er een hard hoofd in.