Over een paar bands hoef je geen epistel ter introductie te schrijven. Thrash metal legende Exodus is er één van. Al meer dan veertig jaar teistert dit Bay Area instituut de trommelvliezen en menig podium, maar dan op positieve wijze. Geplaagd door meerdere stop and go’s bleef de band toch volharden en in een solide bezetting is de band nu al weer enkele jaren actief, ondanks recentelijke levensbedreigende ziektes die drummer Tom Hunting (kanker) en gitarist Gary Holt (Covid-19) troffen. Gelukkig herstelden zij en konden ze zich richten op deze nieuwe plaat.

‘Persona Non Grata’ is album veertien en dat is toch een respectabel aantal. Het album wordt furieus geopend door het titelnummer dat aan alle kanten wervelt. Met name drummer Hunting laat wel erg nadrukkelijk van zich horen, alsof hij wat goed te maken heeft. Met zeven en een halve minuut is een qua lengte een wat ongebruikelijk Exodus nummer. Maar dat is dan op zich een goed teken; de inspiratie zal het zo hebben gewild. Met een lekker lang strak middenstuk en doordachte solo eroverheen wordt het album indrukwekkend afgetrapt.

De tweede track ‘R.E.M.F.’ deed een belletje bij me rinkelen. Hoor ik hier nou een vleugje Slayer invloed in de openingsriff? Een klein erfenisje van Holt’s bijbaan als vervanger van Hanneman overgehouden? Misschien is de wens de vader van de gedachte want zo gauw Steve Souza zijn herkenbare stem laat galmen weet je voor 1000% dat het Exodus. Ook wel opmerkelijk, die onverwoestbare stem van Souza. Die lijkt zelfs beter dan ooit in vorm en dat op zijn 57^e. Er zit weliswaar weinig variatie in zijn performance, toch zet hij, net als bijvoorbeeld Chuck Billy in Testament zijn eigen stempel. Machtig mooi twin-gitaarwerk van de tandem Holt/Altus overigens.

De plaat heeft zijn draai gevonden en de tracklist geeft een goede afwisseling tussen lekkere riffsgedragen songs, maatschappij kritische teksten (‘Clickbait’ met weer een knallende Hunting) en snelle, agressieve stukken. Neem ‘The Beatings Will Continue (Until Morale Improves)’ dat in de top 10 van beste Exodus gezet mag worden. Het vat alle elementen van de band samen in één song, knap gedaan.

Opmerkelijk is het akoestische niemendalletje ‘Cosa Del Pantano’ dat eigenlijk als intro tot ook een topnummer ‘Lunatic Liar Lord’ dient. Dit nummer draagt dat super herkenbare Exodus tempo en is ook bijna acht minuten lang genieten. Afsluitend nummer ‘Antiseed’ heeft dat lekkere Exodus huppelritme overigens ook.

In conclusie; het is gewoonweg erg fijn om te constateren dat bands van de originele thrash generatie zich schijnbaar nog moeiteloos laten gelden. Exodus mag trots zijn op de veertiende studioplaat en de fans hebben er een knallende toevoeging onder de ‘E’ van de platenkast bij.