Het debuut ‘Marionnettiste’ van het Franse Exanimis is een leuke verrassing. De band zelf bestaat uit slechts drie personen en heeft zelfs geen vaste drummer. Het drietal leerde elkaar kennen in de Music Academy International in Nancy en deelde al sinds het prille begin een passie voor extreme maar technische muziek. Voor het album werden ze geholpen door een resem gasten waaronder een drummer, pianist, koor, Hammondorgel en noem maar op. Het resultaat noemen ze zelf orkestrale death metal.

Het album duurt vijfenzestig minuten en bestaat uit drie muzikale interludiums voor, tijdens en na de nachtmerrie. De zes reguliere nummers duren tussen de vijf en de zestien minuten en vormen elk op zich een heuse opera dat vooral baadt in de horrorsfeer. Vergelijkingen met namen als Fleshgod Apocalypse, SepticFlesh, Dream Theater, Opeth, Carach Angren en zelfs Tim Burton zijn hier zeker toepasselijk. Na de intro ‘Prélude du Songe Avant le Cauchemar’ hoor je met ‘The Wrathful Beast’ direct waar de band voor staat. Stevige death metal met heel wat symfonische elementen erin. De grunts hebben veel weg van Mikael Åkerfeldt (Opeth) en zanger Alexandre Dervieux is ook niet verlegen om dit toe te geven.

Het volgende ‘Throne of Thorns’ gaat al ruim voorbij de acht minuten speeltijd en laat halverwege een symfonisch sprookje horen met plechtig gesproken Frans en vergezeld met heel wat fluit-en blaasinstrumenten. Die breaks halverwege hoor je vanaf hier in elk nummer wel terug. Op ‘Stampede of the 10.000’ is dat een naargeestige zigeunerviool die samen met de marcherende zang en op militaire cadans geschoeide riffs alweer voor iets uniek zorgen. Na een tweede interludium volgt het bijna twaalf minuten durende ‘Cogs, Gears and Clockworks’ waarbij een prachtige video hoort. Het hoogtepunt is het zestien minuten durende ‘Cathedral’. Het nummer laat zoveel afwisseling horen dat het eigenlijk al een mini-album op zich vormt. Afsluiter is de outro

‘Epilogue de L’éveil Après le Cauchemar’. In zijn geheel is het album een flinke brok om te verwerken maar het is alleszins goed voor een hele grote dosis aan luisterplezier. De band laat technisch een hoogstandje laten horen dat bovendien nog spannend klinkt en laat horen dat Frankrijk er alweer een topper bij heeft.