Naast de Canadese hyperblast machine Kataklysm, heeft zanger Maurizio Iacono al geruime tijd een zijproject Ex Deo waarbij alle aandacht gaat naar de Romeinse geschiedenis, als eerbetoon aan zijn Italiaanse roots. Dit groots opgezette spektakel is – vier jaar na vorig album ‘The Immortal Wars’ (2017) – toe aan het vierde studioalbum met als titel ‘The Thirteen Years Of Nero’.

Zoals blijkt uit die titel, verdiepte Maurizio zich ditmaal in het leven van keizer Nero, een keizer die niet echt geliefd was, door de listige trucs van zijn moeder op de troon gezet werd en zich in feite veel meer aangetrokken voelde tot het artistieke leven. Als vanouds opereerde JF Dagenais als gitarist en producer, maar omwille van praktische redenen vinden we Jeramie Kling van Venom Inc. achter de drums. De weelderige orkestratie is – net als op vorig album – in handen van Clemens ‘Ardek’ Wijers (Carach Angren, Lindemann) en het cover artwork komt van Septic Flesh’s Seth.

Het album is een chronologisch concept van Nero’s leven en gaat van start met ‘The Fall Of Claudius’, wiens rede we horen bij aanvang. Spoedig wordt dit verstomd door zompige, dynamische riffs en de opruiende death grom van Maurizio. Dit klinkt glorieus en intens, mede door wulpse orkestratie. Wat trager vangt ‘Imperator’ aan, met hoekige riffs en oosterse klanken (lier en harp werden gebruikt op dit album), maar het is vooral de vocale verscheidenheid die van dit nummer een rollercoaster maakt. De burleske bijhorende videoclip spreekt boekdelen. Vol toorn tegen zijn moeder, klinkt ‘The Head Of The Snake’ gejaagd en bitter. Let op de repliek van het koor. Het veelomvattende ‘Boudicca (Queen Of The Iceni)’ bevat een vocale bijdrage van Brittney Slayes van Unleash The Archers (ook cleane zang) en creëert op die manier boeiende contrasten. Ook in dit nummer horen we etnische percussie en een heerlijke traditionele gitaarsolo. Maar de laaggestemde drassige gitaarsound is toch wel de ruggengraat van de songs, luister maar naar ‘Britannia: The 9th At Camulodonum’. Na het filmische intermezzo ‘Trial Of The Gods’ volgt onze persoonlijke favoriet ‘The Fiddle & The Fire’ waarin Nero verweten wordt dat hij kunst boven regeren stelt. Het kan geen toeval zijn dat deze song iets meer verfijnd overkomt (lier tegenover zwaar gitaargeluid en grunts), maar het geheel wordt ook bijzonder episch en opzwepend catchy (Rise!). De laatste songs zijn sowieso meer episch qua timbre. Het mid-tempo ‘Son Of The Deified’ bevat speciale drumpatronen en werkt toe naar de dramatische climax van ‘What Artist Dies In Me…’, de laatste woorden van Nero als hij sterft en nogmaals bedenkt wat had kunnen zijn als zijn lot niet beslecht was door politieke intriges, wantrouwen, het kwade en tirannie. ‘The Revolt Of Galba’ brengt dan ook een einde aan zijn bewind, muzikaal vloeiend gebracht met stoere riffs, akelige pianoklanken en zwevende orkestratie. Erg episch! Ex Deo wordt steeds beter en ‘The Thirteen Years Of Nero’ is dan ook een album waarop men de perfecte balans vindt tussen alle ingrediënten der veelgelaagde muziek. Bovenal blijft het ook nog toegankelijker dan voorheen.