Wanneer een album van een band gestoken is in een hoes van Ed Repka, is de aandacht meteen getrokken. Denk aan juweeltjes als ‘Leprosy’ van Death, ‘World Circus’ van Toxik of, heel recent, ‘Violence’ van het Utrechtse Grindpad. Ook voor ‘United States Of Anarchy’, het nieuwe album van het Californische Evildead, maakte Repka het hoesontwerp.

Evildead zou je nog kunnen kennen uit de jaren tachtig van de vorige eeuw. Dat klinkt heel ver weg, en eigenlijk is dat het ook. De eerste demo van de groep verscheen in 1987, gevolgd door een EP (‘Rise Above’) in 1988. Twee studio albums volgden, ‘Annihilation Of Civilazation’ (1989) en ‘The Underworld’ (1991). Na het live album ‘Live From The Depths Of The Underworld’ was Evildead uitgethrashed en duurde het tot 2009 voordat de groep een teken van leven gaf middels wat festival- en cluboptredens in Duitsland en Finland. Tot een nieuw album kwam het echter niet. De laatste jaren werkte de band (inmiddels bestaande uit 3/5 van de originele line up) echter aan nieuw materiaal en wist producer Bill Metoyer (Trouble, Slayer, Sacred Reich, Flotsam & Jetsam) te strikken. Metoyer weet prima hoe je een thrashband moet laten klinken dus met de productie zit het wel goed. Die is helder en droog, precies zoals een thrash album moet klinken.

Met opener ‘The Descending’ laat Evildead in ieder geval meteen het visitekaartje achter waarvoor de band staat anno 2020: straffe, snelle thrashmetal in hoempa-hoempa ritme. Het nummer kent een zanglijn die geïnspireerd lijkt te zijn door Slayer, al klinkt zanger Phil Flores als een familielid van enerzijds Tom Araya en anderzijds Tom ‘Warrior’ Fischer in zijn Celtic Frost dagen. Die laatste komt vooral in mijn brein op door de manier van zingen van Flores. ‘Napoleon Complex’ is wat spannender qua opbouw en tempowisselingen. In het bruggetje van de track hoor ik zelfs Thin Lizzy invloeden door de dubbele gitaarloopjes in aanloop tot de gitaarsolo. De teksten zijn maatschappijkritisch en mede hierdoor (ook door de schreeuwerige achtergrondvocalen) lijkt de band ook geïnspireerd te zijn door de punk- en hardcorescene. ‘No Difference’ heeft een nogal vreemd jazzy intro gekregen maar kickt er daarna als een dolle in, in de beste Testament wijze. Na het korte ‘Blasphemy Divine’ dat door de Cronos achtige manier van zingen aan de oude Venom doet denken, sluit Evidead het album af met de twee beste nummers van de plaat, ‘A.O.P./Wardance’ en ‘Seed Of Doubt’ die allebei ruim vijf minuten klokken en vol tempowisselingen en lekkere solo’s zitten, maar wel zijn geschreven met het werk van Slayer in het achterhoofd. Evildead levert met ‘United States of Anarchy’ een prima thrash come-back album af.