Dit is een ware comeback van Everon, ook al is de band nooit echt gesplit. De jaren gingen gewoon voorbij sinds ‘North’ in 2008 uitkwam en opperhoofden Oliver Phillips en Christian Moos bleven al die tijd bezig in hun Space Lab Studio waar ze artiesten als Wolverine, Delain, Charlotte Wessels, LEAH en Imperia aan een gewenste sound voor hun muziek hielpen.

Het ontstaan van Everon als progressieve rock band gaat terug tot 1989. Toen staken bovenvermelde muzikanten al de koppen bij elkaar en het resultaat was debuutalbum ‘Paradoxes’ in 1993. Terwijl de grunge hype de oceaan over spoelde en extreme metal een nieuwe dimensie kreeg met black en death, net toen waagde Everon de kans. Gelukkig waren er nog genoeg progressieve rock fans om hen te ondersteunen, want, geholpen door EROC van Grobschnitt, bouwde Everon met zeven albums een gerespecteerde status op. De muziek was verwant aan bands als Marillion, Genesis, Pendragon en IQ, was gevuld met fraaie gitaarsolo’s en algemeen beschouwend met gevoelsmatige teksten.

Deze omschrijving klopt nog volledig na beluistering van hun achtste studioalbum ‘Shells’. Er is lang aan gewerkt en de periode was niet vrij van kommer en kwel. Het vreselijke nieuws dat Christian Moos heel onverwacht was heengegaan, zette zijn vrienden voor een dilemma: de plaat vervolledigen en uitbrengen of niet? Aangezien Christian zijn drums al voor acht songs ingeblikt had, zette men dapper door, daarbij geholpen door de Amerikaanse drummer Jason Gianni voor de resterende songs. Het is alsof de tijd heeft stilgestaan. ‘Shells’ is een mooie luisterervaring, hetzij wel getekend door het leven. Vandaar dat er een flinke hoeveelheid weemoed in de songs opduikt, soms klinkt het ronduit droevig. Maar altijd begeesterd. Ook is dit helemaal geen complexe muziek, eerder verhalend en bedachtzaam. Opener ‘No Embrace’ is bijvoorbeeld al heel rechtdoorzee, zelfs speels en folky. Het straalt positieve energie uit. Er is altijd wel een hint in de teksten dat de sfeer plots dreigend en donker kan worden, net zoals in het ware leven. Meerdere songs zijn voor een stuk geënt op piano en sensitieve zang met sterke teksten. Bij ‘Broken Angels’ is dat het geval, al wordt er ook nog enige summiere orkestratie aan toegevoegd. In vijf songs is Oliver’s vrouw Helena Iren Michaelsen (vroeger Trail Of Tears, nu Imperia) als achtergrondzangeres te horen. Alleen in het balladeske ‘Grace’ kunnen we van een echt duet spreken met ook solozang van Helena. ‘Pinocchio’s Nose’ heeft nog wat meer Keltische folkinvloeden. Hier horen we de Canadese singer-songwriter LEAH de strofen zingen, afgewisseld met Phillips. Maar in alle andere songs is het de warme mannenstem die ons een blik in eigen hart gunt. Het melancholieke titelnummer kent een onverwachte wending waarbij het worstelen met demonen plots resulteert in hardere riffs en zelfs grunts. Ook ‘Guilty As Charged’ heeft naast zijn frivoliteit een pak hardere riffs, zodat het toch niet te kalm wordt. In elke song zijn de gitaarsolo’s sensitief en prachtig. ‘Until We Meet Again’ is het laatste nummer dat men schreef en is opgedragen aan Moschus. Een mooi tribuut, dat gevolgd wordt door een lange epische track van bijna een kwartier. ‘Flesh’ heeft daarbij de grandeur die nodig is, met verschillende stemmingen, van fragiel tot overrompelend en terug. Everon kan het nog! Dit is een plaat om te koesteren!