Het lijkt alsof er elke tien jaar een omwenteling is bij Equilibrium en dat voor een band die het zoeken naar evenwicht in zijn naam draagt. We waren destijds nog maar net in de wolken over onze nieuwe ontdekking in 2008 ‘Sagas’, of Equilibrium kwam in 2010 in het nieuws met afgelaste shows en herrie in de band. Zanger Helge Stang en de drummer waren vertrokken. Toen kwam de periode met Robse als zanger en drummer Tuval. De albums waren redelijk, maar ze stonden steeds in de schaduw van dat overweldigende ‘Sagas’. Bovendien viel de band live tegen.

Het hoofdstuk met Robse en Tuval is inmiddels ook afgesloten met ‘Renegades’ in 2019, maar met elke release hadden we meer metalcore invloeden gehoord. Dat paste helemaal niet bij de speelse, vrolijke melodietjes van de folk elementen die nog steeds aan de Caribische Eilanden doen denken. Panfluit en dergelijke kwamen wel uit een doosje, maar de band kreeg veel goodwill. Weer viel de live gebeurtenis (tijdens de Ultima Ratio tournee met Dark Tranquillity) dik tegen (behalve misschien voor de jeugd die met nieuwe zanger Fabi meteen een herkenningspunt in metalcore hadden). Stichter Rene Berthiaume bleef niet bij de pakken zitten en presenteert nu een nieuwe start van de band met album nummer zeven ‘Equinox’. Percussie is daarop erg belangrijk voor de sfeer, de hupse melodietjes duiken te pas en te onpas op en fladderen er vrolijk doorheen en daar bovenop horen we een vrij synthetische veelgelaagde productie en brullende grunts. We hebben ons best gedaan om de exotische klanken te rijmen aan de voortjakkerende opstandigheid, maar we vrezen dat we de ‘oude’ Equilibrium niet meer gaan terugkrijgen. We mogen niet meer spreken van folk metal (dixit Rene), de band gaat als death metal/metalcore door het leven. We hebben ons best gedaan om aandachtig te luisteren, maar je verdwaalt sowieso in de veelgelaagde densiteit die alle kanten uitgaat. Spijtig, maar dat is nu eenmaal artistieke vrijheid in deze Europese metalscène.