De eerste indruk van Epica’s nieuwe, inmiddels achtste full-length studio-album ‘Omega’ die ik op 26 september 2020 tijdens de door Nuclear Blast georganiseerde luistersessie mocht opdoen was ronduit overweldigend te noemen. Gezien het feit dat de Epica releases altijd echte groeplaten zijn, die per luisterbeurt steeds meer van hun schoonheid prijs weten te geven, waren mijn verwachtingen dan ook torenhoog en het dient te worden gezegd dat ‘Omega’ die hoge verwachtingen moeiteloos weet in te lossen. Het album was de afgelopen periode niet uit mijn CD-speler te branden en met elke luisterbeurt bleek het nieuwe materiaal aan kracht te winnen. De pauze die men na het vorige album ‘The Holographic Principle’ heeft ingelast en de ietwat gewijzigde manier van songwriting heeft de band duidelijk goed gedaan, want het nieuwe materiaal klinkt enorm fris en gevarieerd. Natuurlijk was het enigszins frustrerend voor de fans om zo’n lange tijd te moeten wachten op deze nieuwe plaat (waarvan de release wegens de Corona-crisis ook nog eens een half jaar uitgesteld werd), maar ‘Omega’ is dat lange wachten absoluut waard geweest. Ik kan me dan ok niet voorstellen dat er gedurende 2021 nog een album gaat verschijnen dat dit absurde hoge niveau gaat overstijgen!

Op de twaalf aanwezig nummers (waarvan opener ‘Alpha – Anteludium’ het traditionele intro is) zijn alle typisch Epica elementen in overvloed aanwezig en zijn in mijn beleving de grenzen van het Epica-spectrum nog wat verder verkend en verlegd. Het materiaal is bij tijd en wijlen behoorlijk complex en toch is men in staat om de melodielijnen erg toegankelijk te houden. Sterker nog, de op ‘Omega’ geëtaleerde nummers zijn mijns inziens een stuk melodieuzer dan wat ze op hun voorgaande albums hebben laten horen, zonder ook maar een moment het heavy aspect uit het oog te verliezen. Dat, ondersteund door de geweldige produktie van Joost van den Broek, zorgt ervoor dat je gedurende de totale speelduur van ruim zeventig minuten op het puntje van je stoel blijft zitten en na het wegebben van de laatste noten niets anders kunt doen dan het album nogmaals te gaan beluisteren.

Na het reeds genoemde intro wordt het album geopend door de eerste single ‘Abyss Of Time – Countdown To Singularity’, wat gekenmerkt wordt door een heerlijke riff en de afwisseling tussen Mark’s grunts en Simone’s cleane, bijna engelachtige vocalen. Het nummer heeft een lekker aanstekelijk refrein en wordt na een gesproken tussenstuk van Paul Babikian naar een climax toe gebracht. Over een geweldige binnenkomer gesproken! Dat het allemaal nog een stukje beter kan bewijst het navolgende ‘The Skeleton Key’, dat voor mij samen met de ballad ‘Rivers’ tot de absolute hoogtepunten van het album behoort. Dit prachtige nummer opent met een piano-intro en zeer ingetogen, bijna fluisterende zang van Simone ondersteund door een mysterieuze gitaarriff. Naarmate het nummer vordert wordt het steeds heavier en wordt er toegewerkt naar een zwaar en bombastisch einde, terwijl het refrein dusdanig catchy is dat het continu in je hoofd blijft rondspoken. De enorme variatie binnen het nummer, de prima opbouw, het subtiele gebruik van het kinderkoor en de heerlijke gitaarsolo zorgen er verder voor dat ‘The Skeleton Key’ zich openbaart als een ware Epica-klassieker.

Dat de band niet vies is van een gezonde dosis Oosterse invloeden wordt bij de eveneens erg overtuigende songs ‘Seal Of Solomon’ en ‘Code Of Life’ duidelijk, terwijl het meer traditionele (in hoeverre dat bij Epica mogelijk is) ‘Gaia’ vooral vocaal indrukwekkend klinkt. De tweede single ‘Freedom – The Wolves Within’ vormt de voorbode naar een ander hoogtepunt op dit album, zijnde het ruim dertien minuten durende ‘Kingdom Of Heaven Part 3 – The Antediluvian Universe’. Net als de eerste twee delen is dit nummer een erg lang uitgesponnen werkstuk, waarin erg veel Epica-elementen samenkomen en dat ondanks zijn lengte van begin tot einde weet te boeien. Onheilspellende, ingetogen stukken worden afgewisselend met brute, heavy passages, maar op de een of andere manier weet men hier toch één geheel van te maken, wat razend knap is. Meteen na het meest complexe nummer van de plaat wordt er gas teruggenomen met het volgende pareltje op ‘Omega’ namelijk de werkelijk weergaloze ballad ‘Rivers’. Op dit nummer krijgt zangeres Simone alle gelegenheid om haar niet geringe vocale kunsten te etaleren en die kans wordt dan ook met beide handen aangegrepen. ‘Rivers’ is een indrukwekkend rustpuntje binnen al het heavy en bombastische materiaal, maar past ondanks het ingetogen karakter perfect bij het overige songmateriaal.

Het kan geen toeval zijn dat het hardste nummer van ‘Omega’, zijnde het superzware ‘Synergize – Manic Manifest’ na ‘Rivers’ geplaatst is, want als je door ‘Rivers’ aan het wegdromen was wordt je door deze track wel even wakker geschud. Sodeju, wat een lekkere blastbeats en riffs worden er hier op je afgevuurd om nog maar niet te spreken over de sensationele gitaarsolo. ‘Twilight Reverie – The Hypnagogic State’ en titelnummer ‘Omega – Sovereign Of The Sun Spheres’ sluiten het album in stijl af en zorgen er voor dat deze achtste Epica-plaat werkelijk geen enkel zwak moment kent.

Sterker nog, Epica zet met ‘Omega’ een nieuwe standaard neer binnen de symfonische metal. De nieuwe plaat klinkt heerlijk heavy en bombastisch, maar tegelijkertijd melodieus en catchy. De instrumentatie is gewoonweg fantastisch, terwijl zowel Mark als Simone ook vocaal gezien hun beste beentje voor zetten. Kortom, ‘Omega’ is wederom een waar Epica-meesterwerk geworden!