Epica in KüçükÇiftlik Park- Istanbul, Turkije – 9 juni 2022
“Epica kwam, zag en overwon, ook in Istanbul”
“Toeval bestaat niet” wordt er wel eens gezegd en ik begin zo ondertussen te geloven dat hier wel eens een grote kern van waarheid in kan zitten. Zeg nou zelf, het kan toch geen toeval zijn dat mijn favoriete symfonische metal band Epica in Istanbul speelt als je daar een paar dagen voor je werk naar toe moet. Die uitzonderlijke kans moest ik natuurlijk aangrijpen en zo werd het geregeld dat ik op deze zonnige donderdagavond aanwezig kon zijn bij de show in KüçükÇiftlik Park.
13 juni 2022 I Tekst: Sjak Roks
Daar er op de website van KüçükÇiftlik Park aangegeven was dat de deuren al om half zeven geopend zouden worden en dat het programma om zeven uur zou aanvangen, was het nog even aanpoten om redelijk op tijd op de plaats van bestemming te komen. KüçükÇiftlik Park was maar een kleine zeventien kilometer van mijn hotel verwijderd, maar dit korte taxi-ritje in de spits van Istanbul duurde toch al snel ruim een uur. Affijn, eenmaal aangekomen op de plek van bestemming bleek dit een erg fraai tussen de bergen gelegen openlucht-theater te zijn met een capaciteit van zo’n zeventienduizend mensen. Alles was dusdanig strak geregeld dat ik binnen no-time binnen was en eenmaal binnen aangekomen bleek de eerste band van de avond al bezig te zijn. Dit was een all-female metal band, wiens naam me helaas ontschoten is, die een mix van covers en eigen materiaal ten gehore bracht en ondanks het feit dat de dames beschikten over een gezonde dosis enthousiasme was ik niet echt onder de indruk van het gebodene.
Na een vrij lange ombouwpauze met de nodige technische problemen was het tijd voor de tweede band van de avond, het uit Istanbul afkomstige metal gezelschap Knight Errant die dus een thuiswedstrijd speelde. Dat was ook wel de merken aan de positieve reacties van het in grote getale opgekomen publiek, maar voor mij was het allemaal behoorlijk middelmatig wat de vijf heren en één dame lieten horen. Knight Errant speelde tradionele metal met de nodige folk-invloeden, dat laatste met name door de viool-partijen van Ilgın Ayık. Het feit dat haar viool ook behoorlijk prominent in de mix stond, zorgde ervoor dat de gitaarpartijen wat op de achtergrond gedrongen werden waardoor een en ander niet al te heavy klonk. Zanger Uluer Emre Özdil was voor mij dan weer een positief element, wat hij toonde over de nodige power te beschikken. Het materiaal van Knight Errant was voor mij echter niet goed genoeg om te kunnen spreken over een indrukwekkend optreden, hoewel een groot gedeelte van de aanwezigen hier anders over dacht.
Indrukwekkend, dat was het optreden van Epica van begin tot eind! Je weet van tevoren dat het Turkse volk vol emoties zit, maar de respons die Epica ten deel viel maakte duidelijk dat het met de populariteit van onze vaderlandse trots wel goed zit in het land van Erdogan. Ik moet ook zeggen dat dit volkomen verdiend was, want vanaf de allereerste tonen van ‘Abyss Of Time’ tot aan het einde van de derde toegift ‘Consign To Oblivion’ was het puur genieten geblazen en liet Epica overduidelijk zien en horen echt één van de allerbeste live-acts uit ons kleine kikkerlandje te zijn. Werkelijke alles klopte aan deze show: de uitgeblanceerde setlist, het prima geluid (zeker voor een openlucht concert), het spelplezier wat de band uitstraalde, de stevige fundering van Rob van der Loo en Ariën van Weesenbeek, de frivole toetsenpartijen van Coen Janssen, de heerlijke gitaarriffs van Mark Jansen en Isaac Delahaye en de wonderschone vocalen van frontvrouwe Simone Simons. Het optreden was wat mij betreft één hoogtepunt, maar met name het heavy ‘The Obsessive Devotion’, het schitterende ‘The Skeleton Key’, het epische ‘Kingdom Of Heaven Part 3’ en de klassieker ‘Cry For The Moon’ (die door het publiek dusdanig luid werd meegezongen dat het de band bijna overstemde) klonken erg indrukwekkend. Het mocht dan ook geen verrassing zijn dat de band na de reguliere set-closer ‘Omega’ terug moest keren voor een toegit. Deze werd ingeleid door “stand-up comedian” Coen Janssen, die wist te vertellen dat men drie nummers zou spelen indien het publiek zou voldoen aan één uit drie delen bestaande voorwaarde: tijdens ‘Code Of Life’ moest men uit volle borst meezingen, tijdens het melodieuze ‘Beyond The Matrix’ moest men tijdens de refreinen meespringen en hij wilde een “wall of death” zien tijdens afsluiter ‘Consign To Oblivion’. Het was voor mij echt geen verrassing dat de dolenthousiaste menigte met plezier aan deze voorwaarde wilde voldoen. Na ‘Consign To Oblivion’ was het helaas echt gedaan en konden de mensen zeer voldaan huiswaarts keren. Epica kwam, zag en overwon, ook in Istanbul! Was er dan helemaal niets negatiefs te melden zul je je afvragen? Nou, eigenlijk niet al had ik persoonlijk wel graag ‘The Essence Of Silence’ in de set-list opgenomen willen zien. Je kunt echter niet alles hebben en wat Epica op deze avond voorschotelde was al meer dan genoeg!
Setlist:
- Alpha – Anteludium
- Abyss Of Time – Countdown To Singularity
- Sensorium
- Victims Of Contingency
- Unchain Utopia
- The Obsessive Devotion
- The Skeleton Key
- Kingdom Of Heaven Part 3 – The Antediluvian Universe
- Sancta Terra
- Cry For The Moon
- Omega – Sovereign Of The Sun Spheres
Toegift:
- Code Of Life
- Beyond the Matrix
Consign To Oblivion
Social media