Entropia is een Poolse band die als voornaamste doel lijkt te hebben het de luisteraar niet makkelijk te maken. Op het vierde album ‘Total’ krijgt die geen tijd om rustig te landen in de wondere wereld van deze progressieve psychedelische extreme metalband. Alsof ze je bij je eerste zwemles bij kop en kont pakken en in het diepe smijten met als enig commentaar “Succes! Je moet die kant op”. Het eerste nummer ‘Retox’ is met acht minuten nog een van de kortste op het album en is als een cycloon waarin een complete muziekbibliotheek is opgezogen die vervolgens met een niets ontziende vaart gemixt wordt tot een bizarre muzikale cocktail waarin het ene moment progressieve alternatieve rockers als Mars Volta te horen zijn, dan weer de walvissen van Gojira voorbij komen vliegen, terwijl er ook nog her en der wat keyboards rondsuizen. Riep daar iemand Oranssi Pazuzu? Sorry, ik kon het niet horen, dit is een nummer dat zo dik is dat je er plakken van kunt snijden, wat ook de enige manier is om alle lagen te ontdekken.

Het volgende nummer is van hetzelfde laken een pak. ‘Mania’ is ook lang en uitermate complex van structuur, maar toch is het geen moment een herhalingsoefening van ‘Retox’. De sfeer is anders en eigenlijk zijn alleen het open gitaargeluid en de ontzagwekkende screams van Michał Dziedzic hetzelfde. ‘Mania’ lijkt als een ouderwetse progrock song verstopt onder dikke dekens van extreme metal. Het bijna zestien (!) minuten lange titelnummer is de culminatie van alles wat Entropia bezighoudt en gaat werkelijk alle kanten op. Het is alsof Tool de eigenaardig gestemde gitaren van Sonic Youth heeft geleend om eens ouderwets te gaan headbangen terwijl iemand te midden van al die weirde riffs zich uitleeft met keyboardaccenten die ook prima op een soundtrack van een oude cult horrorfilm hadden gepast.

‘Total’ is niet zo’n typisch conceptalbum in de zin van dat er een overkoepelend verhaal verteld wordt. Dat was waarschijnlijk te makkelijk geweest, want tenzij ik dingen zie die er niet zijn lijkt Entropia een soort grand design te hanteren dat minstens zeven jaar geleden is bedacht. De exacte betekenis ontgaat me op dit moment nog, maar let op en zorg dat je aluminium hoedje niet van je hoofd valt: het debuut ‘Vesper’ laten we even buiten beschouwing, wellicht was het masterplan toen nog niet bedacht. Op het volgende album ‘Ufonaut’ hebben alle songs een titel bestaande uit een woord van zeven letters. Album drie ‘Vacuum’ telt zes nummers met elk een zesletterige songtitel. En nu is er ‘Total’ met, je raadt het vast al, vijf songs met een naam van vijf letters. Dat gaat nog wat worden over een paar jaar.

Maar alle gekheid op een stokje, numerologische grapjes of niet, Entropia weet in de bijna vijftig minuten die dit album duurt een op een bizar ingewikkelde manier in elkaar gevlochten kunststukje te creëren. Alsof het Book of Kells (zoek maar eens op) een muziekstuk is geworden en alle kleurige voor en achter elkaar kruisende lijntjes zijn veranderd in over elkaar heen tuimelende melodieën en geluiden die het ene moment geolied over elkaar heen glijden en dan weer grof schuren. Net als het Book of Kells kan het totaal nogal overweldigend zijn. Wie er voor open staat kan zijn of haar lol op met ‘Total’, een album dat als een ui afgepeld moet worden, laag na laag. Een keer luisteren is in ieder geval niet genoeg om tot de kern komen en het bereiken is als het volgen van de weg door een labyrint. Wie volhoudt bereikt het centrum, al lijkt de kronkelende weg er naartoe telkens als men het doel nadert er weer met een scherpe bocht van weg te voeren.

Misschien is dat ook wel het mooie van dit album, het is zo tot de rand toe gevuld met details dat je niet meer weet waar je op moet letten. Maar toch, voor de oppervlakkige luisteraar zijn er vijf intense moderne metal songs te vinden op ‘Total’ die overtuigen ook als je niet weet waar de heren van Entropia de mosterd halen. Zo hoort het, voor elk wat wils.