Waar je destijds in het westen van Zweden melodieuze death metal hoor, had je het oosten waar dat Stockholmgeluid met bands als Dismember en Entombed met hun typerende Boss HM-2 zaaggeluid.

Ondertussen is die pedaal flink gedateerd en zijn er al veel modernere exemplaren te verkrijgen. Bands als LIK en Carnation maken er flink gebruik van en horen tegenwoordig zowat tot de betere lichting DM-bands. Nog zo een recente nieuwkomer is het Duitse Endseeker. Sinds hun oprichting in 2015 brachten ze al twee albums uit en is ‘Mount Carcass’ de derde. Het voordeel van heel die corona heisa is dat bands zeeën van vrije tijd hebben en net als Endseeker heel veel aandacht besteden aan nieuw werk. Endseeker is vooral een band die een boodschap wil brengen. ‘Mount Carcass’ refereert naar Mount Everest waar je voor 40.000 euro toestemming krijgt om de top te beklimmen en onderweg letterlijk in de file staat om vijf minuutjes op de top van de wereld te staan. Als je die al bereikt want in het ijs liggen ontelbare karkassen van onfortuinlijke klimmers. Een plaat met een verhaal dus.

Mocht je interesse in verhaaltjes nihil zijn, kan je nog steeds genieten van klassevolle death metal met onweerstaanbare riffs en zanglijnen. En laat dat nu de sterkste kant van Endseeker zijn. Al van bij opener ‘Unholy Rites’ hoor je oerdegelijke death metal waar niets op aan te merken valt. De meer dan uitstekende riffs en melodielijnen komen je tegemoet. De oerdegelijke grunts klinken zelfs verstaanbaar. Dat gaat verder op ‘Merciless Tide’ en ‘Bloodline’ met zijn opvallend goede en straffe riffs. Soms gaat het tempo omhoog zoals in ‘Mount Carcass’ maar ook is er een trager maar dan eerder log ritme te horen zoals ‘Count The Dead’. Endseeker blijft boeien tot de instrumentale afsluiter ‘Escape from New York’.