Vorig jaar vernamen we al dat End Of Green aan een nieuw album werkte en veel nieuw materiaal geschreven had. Dat noteerden we meteen, want het is toch al van ‘Void Estate’ in 2017 geleden dat de Beierse band iets van zich liet horen. Maar eerst is er aan het begin van dit jaar een interessante heruitgave van hun eerste album ‘Infinity’. We hebben de band altijd een warm hart toegedragen. Zoet zijn onze herinneringen aan hun fijne concerten op Summer Breeze toen we er vanaf 2005 regelmatig te vinden waren en meer dan dertig jaar (sinds 1992 om precies te zijn) bestaat End Of Green al. In al die tijd is er slechts één bandverandering geweest, in 2019 werd de bassist vervangen. Om maar te zeggen dat dit een clubje van echte vrienden is. De band heeft trouwens negen studioalbums gemaakt tot nu toe.

Het debuut kwam uit in 1996, in een tijd waarin we een tweede adem vonden met al die extreme bands die melodieuzer werden, al is End Of Green nooit begonnen met death metal albums zoals dat bij Tiamat, Type O’Negative, Paradise Lost of Therion toen het geval was. Neen, nu we dit debuut in huidige versie én het album hoe het destijds was nog eens vlak na mekaar gehoord hebben, waren ze gefocust op songs en niet op herrie sinds het prille begin. End Of Green werd eerst gothic/doom genoemd of werd omschreven als het gitzwarte van gothic verenigd met de energie van stonerrock (Kyuss). Pas later was het vooral gotisch getint.

De invloeden zijn duidelijk. In sommige nummers vooral Type O’Negative en het dient gezegd dat zanger/gitarist Michelle Darkness daarin wonderwel slaagt. Wat een warme, diepe stem! We horen echter ook invloeden van bands als Lake Of Tears en Lacrimas Profundere, Duitse bands die toen opkwamen. Breder valt ook Tiamat, Sentenced en de toenmalige Finse gothic rock als invloedssfeer te spotten. Echter, de band heeft wel een eigen geluid dat veelzijdig is en schrijft toegankelijke songs die blijven hangen.

Dit pakketje is verkrijgbaar als dubbel cd. Heel de schijf werd terug opgenomen naar de huidige standaards en dat klinkt toch wel een pak beter dan toen. Je merkt dat Michelle Darkness nu veel beter en gevarieerder zingt en het geluid is voller. Vandaar dat het zeker het geld waard is om dit opnieuw aan te schaffen.

We herinneren ons openingstrack ‘Left My Way’ nog als meeslepend nummer en dat is meteen raak. De andere zijde van de band – wild rockend – is te horen in tracks als ‘Away’ en het opstandige ‘You’. Met een bedachtzame intro gaat het mediumtempo ‘Seasons Of Black’ van start, maar de prijsknaller is het nu negen minuten durende titelnummer dat echt wel heel Type O’Negative is. Het zijn slechts details die veranderd zijn op de nieuwe versie die de tweeling is van ‘Infinity’ en dus ‘Twinfinity’ heet. Hier dus drie minuten aanloop. En ik heb ook de indruk dat er een folkinstrument voor de melodie is toegevoegd in ‘Sleep’. Dat is erg geslaagd. De riffs in het weemoedige ‘Tomorrow Not Today’ doen aan Tiamat denken ten tijde van ‘Wildhoney’. Gitzwart is de tekst van het bijzonder mooi gezongen ‘Nice Day To Die’. Solide riffs vormen de basis van ‘No More Pleasure’ waarin een kordaat geroepen refrein opvalt. Er zit veel meer gevoel en variatie in de zang van de nieuwe opnamen en de productie klopt aan alle kanten, zonder afbreuk te doen aan de songs of de sfeer. Integendeel! We kijken dan ook erg uit naar het nieuwe album dat nog dit jaar zou verschijnen.