Met het gelijknamige debuut-album uit 2015 (dat in 2017 weer opnieuw in omloop is gebracht) en de uit 2018 daterende opvolger ‘Until The End’ heeft de Zweedse symfonische metal band Eleine al een tweetal prima albums op de markt gebracht. Op die twee platen was het natuurlijk vooral de flamboyante zangeres Madeleine Liljestam die zowel visueel als qua muzikale invulling grotendeels de aandacht naar haar toe wist te trekken en dat is op dit inmiddels derde album ‘Dancing In Hell’ niet anders. Op de in november 2019 verschenen EP ‘All Shall Burn’ (waarvan het titelnummer en ‘Enemies’ ook op dit album te vinden zijn) was al te merken dat de muziek van Eleine wat zwaarder en donkerder ging worden en die lijn heeft zich op ‘Dancing In Hell’ alleen maar verder doorgezet.

De gitaarriffs van main songwriter Rikard Ekberg zijn lekker heavy, terwijl zijn gruntzang zorgt voor een prima vocale interactie met de cleane vocalen van Madeleine, die met haar prima stem ook op deze derde Eleine plaat de belangrijkste troef van de band blijkt te zijn en wederom de show steelt. Het song materiaal is niet alleen heavier, maar ook een stuk volwassener en bij tijd en wijlen ook afwisselender geworden. Hierdoor heeft ‘Dancing In Hell’ wat meer luisterbeurten nodig alvorens de ware schoonheid van nummers zoals het lekker titelnummer, ‘Ava Of Death’, het dreigende ‘Memoriam’ en ‘Die From Within’ (dat ook nog in een “symphonic version” op de plaat de vinden is) echt naar voren komt. Er is een behoorlijke dosis bombast en orkestratie toegevoegd aan het materiaal, maar gelukkig heeft men dat dusdanig weten te doseren dat het niet gaat overheersen, maar juist een meerwaarde vormt.

Dit Zweedse gezelschap is duidelijk groeiende en ook de fanbase is per release groter geworden. ‘Dancing In Hell’ zal deze groei alleen maar bespoedigen in mijn beleving, want het zware maar tevens zeer toegankelijke song materiaal zal bij een groot gedeelte van de symfonische metal liefhebbers zeker in de smaak vallen. De nummers zijn van een goed niveau, de muzikale invulling is navenant, terwijl de kristalheldere produktie (verzorgd door Rikard en Madeleine zelf) er voor zorgt dat alles lekker stevig uit je boxen knalt. Eleine is wat mij betreft dan ook één van de meeste talentrijke en beloftevolle bands uit het genre en dat wordt door deze ‘Dancing In Hell’ op een uitermate vakkundige manier bevestigd.