Zolang we bij (Arrow) Lords of Metal schrijven – en dat is intussen meer dan twintig jaar – brengt Eisregen met een grote regelmaat albums uit. Zelfs nog langer, want we spreken over 1995 als het kernduo M. Roth (zang) en Yantit (instrumenten) de koppen bij elkaar steekt om dit illustere project op te richten. Trouw luisteren we dan ook wat de heren op het zeventiende album ‘Abart’ te bieden hebben. Vertrouwd en meer van hetzelfde. Intussen is ‘Abart’ al in de top 10 van de Duitse hitlijsten aan het bivakkeren en ook dat is bon ton. Men heeft in het thuisland nu eenmaal een trouwe schare fans die telkens paraat staan.

Ook wij luisteren met plezier naar de catchy mix van gothic, black en death metal, met lugubere teksten. Zoals steeds is Markus Stock (van Empyrium en The Vision Bleak) de man voor mix en mastering, hij speelt ook bas in dit gezelschap. Tevens vaste prik zijn de vioolstrijkjes van Frau N. Feind. ‘Abart’ betekent ‘verscheidenheid’ en dat kan je altijd zeggen van een Eisregen album. Er zijn de licht epische songs met beschouwende fasen, je hebt snelheidsduiveltjes met een knipoog naar punk, je hebt tragere momenten met een snuifje doom en je hebt – gewenst of ongewenst – het elektro element voor de clubs. ‘Am Abgrund’ is in ieder geval een sterke binnenkomer en blijkt één van de hoogtepunten. Een kalm begin, verhalende knekelzang en een snuif weemoed staat tegenover een rockende song waarin een lange schreeuw weerklinkt om ons bewust te maken van het feit dat het de verkeerde weg opgaat met het mensdom. De no-nonsense punky oproer viert hoogtij in ‘Ich Und Mein Bolzenschussgerät’ en ‘Hinterland’ over heksenverbrandingen uit de Middeleeuwen. New wave/gothic valt er te scoren tijdens ‘Im Blutroten Raum’ en het met viool opgeluisterde ‘Dem Menschsein So Fern’, telkens met catchy refreinen. Black metal is niet veraf tijdens de vampiersong ‘Lebendköder’ en ‘Rasierfleisch’. De trage plechtige hymne ‘Schöner Sterbe’ heeft invloeden uit doom. Ook ‘Schmutzliebe’ is eerder donker en traag en heeft een interessant meerstemmig refrein. Maar het  magnum opus van ‘Abart’ sluit de plaat af met het tien minuten durende ‘Totkörperkunst’ en daarin hoor je een fijne synopsis van alle stijlen die Eisregen zo kundig combineert, met ruimte voor fraaie melodieën op piano (gastmuzikant Gemser) en viool. Het mediaboek bevat nog een extra cd – ook dat is gebruikelijk – en zoals verwacht zijn er twee songs elektro spielerei en eentje dat neigt naar black. Niets nieuws onder de zon, maar wat Eisregen doet, doen ze goed.