Sinds geruime tijd gaat Prophecy Productions ook op zoek naar passende bands voor het label in de Verenigde Staten. Dat leidde tot vele interessante ontdekkingen en Eight Bells voegt zich met verve toe aan deze lijst aanbevolen bands. ‘Legacy Of Ruin’ is het derde studioalbum van deze driekoppige band uit Portland. Melynda Jackson vernoemde haar nieuwe outfit naar het laatste album van haar vorige band en vond nieuwe muzikale uitdagingen in het gezelschap van bassist Matt Solis die ook erg belangrijk is voor het serene samenzang van dit trio en drummer Brian Burke.

Eight Bells kan men als progressieve doom metal omschrijven, maar dat is kort door de bocht. Hun invloedssfeer spreidt zich uit over progressieve rock en Krautrock uit de jaren zeventig (Genesis, Magma, Rush) over ambient minimalistische componisten als Brian Eno en Steve Reich, tot de progressief getinte black metal van bands als Enslaved, Ulver, YOB en Emperor. En dat is nou net wat er allemaal in de zes lange composities verstopt zit, maar dit alles wel op een heel meeslepende manier tot verrassende epossen uitgesmeerd.

Sinds de oprichting in 2010 bracht Eight Bells de volgende schijven uit: de EP ‘Isosceles’ (2011), debuutalbum ‘The Captain’s Daughter’ (2013) gevolgd door een tour met Subrosa, en tweede album ‘Landless’ gevolgd door een tour met Voivod. Productie gewijs is ‘Legacy Of Ruin’ in goede banen geleid door producer Billy Anderson (van Amenra tot Swans). Aanvankelijk denk ik ook aan Swans bij het beluisteren van de transcendentale samenzang in ‘Destroyer’ dat mooi open bloeit met aarzelende gitaarklanken en plechtige zang tot de gitaren leiden naar een pittige acceleratie. Het vurige gitaarwerk neigt naar black metal met veel tremolo picking. Heel intens. Trage tokkelende gitaren en etherische zang klinken dromerig in ‘The Well’, een song met de meeste vrouwenzang. De muziek wisselt van seance sfeer naar black metal, is bezwerende en de dreunende repetities naar het einde toe maken het heel spiritueel. Progressieve rock invloeden zijn het meest waar te nemen in het gitaarspel tijdens ‘Torpid Dreamer’ (gitaarsolo à la Steve Hackett). Een ware kick kregen we tijdens de prachtige gitaarsolo’s in ‘Nadir’. Een streling van de ziel terwijl je het Krautrock tijdperk herleeft! Tijdens de rustige samenzang in ‘The Crone’ denk ik ook aan Pink Floyd wanneer zij beschouwend zingen, maar hier wordt deze dromerige sfeer bruusk verbroken door blaffende bestiale mannenzang met instrumenten die zich plots afstemmen op woeste black metal (om daarna vredig te eindigen). Ja, Eight Bells begrijpt de kunst om boeiend te laveren tussen een veelheid aan genres en stemmingen. De meeste zang is egaal en plechtig, in harmonie met de uitwaaierende atmosfeer. Toch is de zwaarte van doom metal regelmatig aanwezig, maar ook sierlijk vioolspel of een incidentele grunt (‘Premonition’) doet al eens zijn intrede. Van dit alles maakt Eight Bells echter een weergaloze muzikale reis waar de schoonheid en meedogenloosheid van de ons omringende wereld zich in snel tempo manifesteert. Agalloch is tevens een invloed die ik hieraan zou willen toevoegen. Diep onder de indruk zijn we…

Simultaan met de release van het nieuwe album ‘Legacy Of Ruin’, brengt Prophecy ook de twee eerste albums van Eight Bells terug uit onder de noemer ‘Histories 2010-2016’. Met de track ‘Purgatory’ en vijf demoversies als bonus.