Edensong zal niet bij elke progressieve rock fan een belletje doen rinkelen, maar de New Yorkse band timmert toch al sinds 2004 aan de weg. In 2008 brachten ze het debuutalbum ‘The Fruit Fallen’ uit, gevolgd door slots op festivals in de volgende jaren. In 2011 begon de band al aan een opvolger te schrijven, maar ‘Years In The Garden Of Years’ zag pas in 2016 het daglicht. Inmiddels zijn ze als support act van uiteenlopende bands als Kings X, Ozric Tentacles, Neal Morse Band en Pain Of Salvation op pad geweest en men toerde evenzo zelf als hoofdact in the US, Canada en Europa. Bijna tien jaar na de voorganger kunnen we het derde studioalbum ‘Our Road To Dust’ verwelkomen.

Dat is een pak heftiger dan vroeger werk, omdat er ook wat summiere metal invloeden ingeslopen zijn. Barry Seroff op dwarsfluit blijft een sterk identificatiepunt, de band kreeg zelfs complimenten van icoon Ian Anderson (Jethro Tull). Maar het is lead zanger/gitarist James Byron Schoen die aan het roer staat van de vijfkoppige band. Alle leden dragen vocaal een steentje bij – het nummer ‘Book Of Complaints’ wordt zelfs helemaal door bassist TD Towers gezongen – zodat er veel mooie samenzang te horen is op dit album. De band is nu werkzaam als kwartet en voor het eerst deed Jens Bogren mix en mastering. Vroeger werkte men altijd met Bob Katz, ook een grote naam.

Welk soort progressieve muziek speelt Edensong? Daar valt niet in twee woorden op te antwoorden, dus gaan we af op de songs. De intro (akoestische gitaar) komt terug in het zevende nummer maar dan op dwarsfluit gespeeld. ‘The Illusion Of Permanence’ overdondert met dissonante riffs, onrustige prog toetsen en gejaagd gefluister. De cleane, Phil Collins achtige zang brengt rust, maar toch blijft de song grotendeels druk tot fluitspel het voortouw neemt. Na vijf minuten is er een kalmere, sobere passage met bas en drums tot op het einde. Zoals je ziet, wordt hier het hele arsenaal al boven gehaald. ‘These Old Wounds’ zit vol variatie, afwisselend van kalme naar stevigere stukken en hier toont de band zijn potentieel qua samenzang. Dat verlengt zich in een a capella start van ‘Black Crow’, waarin weemoed te horen is en de pakkende zin ‘I wrote a song for you, it is the least I could do’. Dit is een erg catchy nummer zonder complexe fratsen, net zoals verderop ‘Book Of Complaints’. ‘Wykkr Bäsct’ is instrumentaal (welke tekst zou je kunnen verzinnen met zo’n titel?). Het is uptempo, er komt veel fluitspel in en ook viool. Mooi! Die viool is ook te horen in de langere afsluiter ‘Our Road To Dust’. Aanvankelijk is de zang verhalend, begeleid door akoestische gitaren en fluit, daarna is er een uitval naar hardere muziek en komen we in een prachtige passage met uitwaaierende, spacey klanken terecht. Daarna is het rijk aan samenzang. Zonder dat me onmiddellijk een groepsnaam te binnen valt die in dezelfde vijver vist, heeft Edensong een zelfbewust en fijn prog album gecreëerd waar we geregeld naar gaan luisteren.