De doom metallers uit Israël hebben ons met ‘Sirens’ een album gebracht dat ik eigenlijk niet had verwacht uit het Heilige Land. Het weegt zwaar en klinkt hier en daar ronduit diabolisch en alhoewel ik er de eerste keer dat ik het draaide er niet bijster veel goeds over dacht, veranderde dat totaal toen ik beter ging luisteren. En dat is toch een beetje wat je moet doen als recensent: goed luisteren.

Waar ik in eerste instantie over viel waren de vocalen – maar lees vooral verder, want ik had het dus mis. Ik hoorde twee soorten stem die ik niet bij elkaar vond passen: een duivelse, schraperige mannenstem en een superheldere, bijna symfonische vrouwenstem. En op een gegeven moment begon dat enorme contrast zich te vervormen tot een intense, sonische schoonheid. Ik durf wel te stellen dat de samenzang van David en Maria één van de enorm sterke punten is die Edellom heeft, die stemmen weten je keihard te raken en je mee te nemen in een wereld van giftige relaties; een wereld die sommigen wellicht bekend is.

Je hebt weinig aan sterke vocalen als de muziek niet op niveau is, en dat is het zeer zeker wel. Edellom’s muziek wordt omschreven als gothic doom, maar daar ben ik het niet mee eens. Naast dat de term gothic ondertussen zoveel betekenissen heeft dat je het elke keer als je het gebruikt moet uitleggen, hangt er volgens mij vooral een soort elfjes-achtige magie aan vast. En de muziek op ‘Sirens’ is alles behalve sprookjesachtig, want het scheurt alle hoop van je af. De band combineert verschillende soorten doom met elkaar, variërend van lange, ingetogen strofes tot hypnotiserende stukken gitaar en dan nog eens een aardige portie dissonantie. Echt lekker. Dit alles terwijl de ritmesectie volhardt in een verguizende, schuivende, loodzware begeleiding. Sommige stukken klinken zelfs als keiharde death, bijna grindcore metal, maar we hebben vooral te maken met melancholische, uitgerekte passages.

‘Sirens’ is echt een heel sterk album. Ik gebruik even geheel tegen mijn principes in een Engelse term: deze muziek is een acquired taste, het heeft tijd nodig om gewend aan te raken en als dat eenmaal gebeurt dan is het zo ontzettend de moeite waard. Wat dat betreft is het vergelijkbaar met bands als Evoken en The Moth Gatherer, die ik in eerste instantie ook vrij moeilijk te begrijpen vond, maar waar ik nu graag naar luister. Ik raad dit album dan ook bij elke doom en death fan aan.