Met leden van Oranssi Pazuzu en Dark Buddha Rising in de gelederen verwacht je dat het debuutalbum van de Finse band Dust Mountain een aanslag op het gehoor zal zijn. Niets blijkt minder waar, blijkt na beluistering van ‘Hymns For Wilderness’. Zoals al bleek bij het eerste internationale optreden van de band tijdens het Roadburn Redux (online) festival eerder dit jaar is Dust Mountain een band die zich verre houdt van de progressieve black metal van Oranssi Pazuzu en Dark Buddha Rising. Dust Mountain is eerder een directe nazaat van psychedelische folkrock à la Fairport Convention, Pentangle en Linda Perhacs. Net als deze voorbeelden heeft de band een zangeres die iets magisch toevoegt aan de toch al betoverende klanken op ‘Hymns For Wilderness’.

Dust Mountain werd in 2016 opgericht door gitarist Toni Hietamäki van Oranssi Pazuzu en zijn zus Henna. Samen met drummer Jukka Rämänen (Hexvessel en Dark Buddha Rising), bassist Riku Pirttiniemi (Death Hawks) en gitarist Pauliina Lindell spelen ze  muziek die zonder veel moeite als soundtrack voor films als Wicker Man (de originele versie dan wel) en Midsommar had kunnen dienen. Muziek die natuur en oeroude rituelen verbindt, waarbij de grens tussen schijn en werkelijkheid vervaagt en je slechts je ogen hoeft te sluiten om de bosnimfen blootvoets over de met dikke lagen mos bedekte woudbodem te zien dansen. Maar toch, het is niet alleen maar feëerieke onschuld op deze plaat, direct onder de oppervlakte borrelt iets. De doom en de distortion zijn nooit ver weg en als je goed luistert schuilt er iets duisters achter de ogenschijnlijk lieflijke songs over de natuur; Dust Mountain blijkt ook schatplichtig aan bands als Coven en Comus en onder het zoete glazuurlaagje is wel degelijk iets te horen van de dissonante gekte die de bands van Hietamäki en Rämänen zo bijzonder maakt. Maar het meest lijkt Dust Mountain nog op die andere Finse band waarin Jukka Rämänen op de trommels slaat: Hexvessel. Op “Hymns For Wilderness” klinkt de zelfde duistere heaviness zonder decibellen, dezelfde macrobiotische heidense rituele folk. 

De subtiele gelaagdheid van de nummers is dusdanig dat je meerdere luisterbeurten nodig hebt om alle schillen af te pellen en bij de kern uit te komen. Nummer voor nummer wordt het duisterder en word je verder meegezogen in de wereld van Dust Mountain. Waar het nog lieflijk op-en-top folky begint met de ‘Harvest Maiden’ worden er ondersteund door felle mandoline riffs hele dorpen in de as gelegd in ‘Village On Fire’ en wordt ‘Holy Equinox’ voortgestuwd door machtige, dreigende basloopjes. Het nummer is gebaseerd op aloude, naar heidense gebruiken teruggrijpende Finse tradities rond de midzomerviering.

De leden van Dust Mountain tonen op hun debuutalbum dat ze ook zonder de volumeknop maximaal open te draaien kunnen overtuigen, maar dat hiervoor hun achtergrond niet verloochend hoeft te worden. ‘Hymns For Wilderness’ past goed in de trend dat muziek ook heavy kan zijn zonder dat de decibellenmeters in het rood gaan. Svart Records is dan weer bij uitstek het label dat zich meer en meer ontpopt als de eclectische en avontuurlijke verzamelbak voor dit soort moois.