In tijden van post-black metal waarbij schijnbare onverenigbare muziekstijlen hand in hand gaan is het goed om te weten dat er nog bands zijn die zich, krampachtig of niet, vasthouden aan de conservatieve stijlvastheid die ooit zo normaal was voor black metal. Bands die zweren bij de aloude wall of sound aanpak van blarentrekkende tremolo gitaren, geluidsbarrières doorbrekende blastbeats en van smart tot een onverstaanbaar gegil vervormde vocalen. Noem het trve, noem het ouderwets elitisme, het maakt niet uit. Soms is dat juist wat een (black) metal fan nodig heeft. Voor zulke aan tradities hechtende black metal liefhebbers is het album van de Noord-Hollandse eenheid (band is misschien niet de juiste benaming voor deze eenmansformatie) Duindwaler gefundenes fressen. ‘In het Heemskerks Duin’ is in heel veel opzichten zoals black metal ooit bedoeld was en nog zou zijn als er niet zoiets als evolutie bestond. Duister, schel, verbeten en compromisloos. Geen rustpunten, 35 minuten lang worden de zintuigen gegeseld met een geluid waarvoor de recensent normaal gesproken clichés als ijskoud, donderend en catharsis uit de kast trekt. Een gitaargeluid alsof met een stanleymes je trommelvliezen worden bewerkt. Het is  weer 1993 en Darkthrone en Mayhem zijn de nieuwste, extreemste en daardoor spannendste loten aan de metalboom .

Ja, het is behoorlijk old skool wat Duindwaler ons voorschotelt op dit debuutalbum, al zijn er details waarin Daan Bleumink, de man achter Duindwaler, het aandurft de orthodoxie achter zich te laten. Zo zijn zijn vocalen (af en toe) redelijk verstaanbaar en kan geconcludeerd worden dat hij qua songteksten, maar ook qua voordracht, in zijn uppie een soort van black metal versie van Heidevolk is. De duinen van Kennemerland blijken genoeg inspiratie te bieden voor zes epische verhalen waarbij je zonder al te veel moeite de duindwaler, zwaard in de hand, door het helmgras ziet rennen: black metal 101 met andere woorden. Verwacht hierbij geen spannende arrangementen en hoogstaand muzikaal vakmanschap, dit is tenslotte old skool black metal. De drums zijn daarom een tamelijk eentonige, bijna de hele plaat voortrazende blastbeat van 200+ bpm en de gitaren leggen hier een dikke deken van tremolo over heen. Het gevolg is dan ook dat de zes op zich al vrij lange nummers net zo goed een heel lang nummer van ruim een half uur hadden kunnen zijn.

Los van het feit dat Duindwaler vakkundig zo ongeveer alle clichés van het genre in zijn debuut weet te stoppen mag gezegd worden dat in deze beperking vakwerk wordt geleverd. Als je op zoek bent naar primitieve, felle black metal waar je niet te veel bij hoeft na te denken, dan is dit je band. Zoek niet verder. Alleen de productie past niet helemaal bij de voorbeelden van weleer, want die is namelijk veel te goed. Maar als je intussen wel een beetje klaar bent met al die bands die graag onderdeel van de Scandinavische tweede black metal golf hadden willen zijn en blackgaze, psychedelische post black en weet ik wat voor hipster black metal je ding zijn, tja… dan heb je niks, maar dan ook echt helemaal niks aan ‘In Het Heemskerks Duin’.