Het zestiende studioalbum van de grootste progressieve metal band ter wereld zal de geschiedenis ingaan als zijnde ‘het album van de terugkeer van Mike Portnoy’. Twee jaar na de release van vorig album ‘A View From The Top Of The World’ werden geruchten immers bewaarheid dat de verloren zoon terecht was en zijn plaats achter het drumstel op een volgend album zou opeisen. Nog twee jaar later is die schijf op de wereld losgelaten en kan iedereen genieten van deze terugkeer naar vervlogen tijden, met zicht en hoop op de toekomst.

‘Parasomnia’ staat voor allerlei slaapstoornissen die in de teksten belicht worden en dus is niet alleen de muziek van een torenhoog niveau, maar ook wat we James LaBrie horen zingen. Dream Theater zorgt voor 70 minuten virtuositeit, edoch boordevol emoties. Het spook van een mechanische benadering der kunsten is immers al lang naar het rijk der fabels verwezen bij deze Amerikaanse giganten.

Het was me trouwens het verhaal wel. In 2010 scheidden de wegen van Mike Portnoy en de band, nadat onenigheid ontstaan was. Portnoy wou een rustpauze inlassen voor de band, maar dat was buiten de wil van de rest gerekend. Het kwam zover dat ze Portnoy vervingen door Mike Mangini en verder gingen. In die bezetting maakten ze vijf albums die overigens even goed waren als altijd. Portnoy speelde dertien jaar in talrijke bands en projecten. Hij bleef de bezige bij zoals hij altijd gekend was, maar het geheel vertoonde ook een zekere rusteloosheid. Daar is nu dus (hopelijk) een einde aan gekomen, want de sympathieke drummer is terug op het oude nest, een band die hij trouwens mee opgericht heeft en alles voor gedaan. Tot hier wat voorafging, maar hoe is de muziek?

Heerlijk om stap voor stap te leren kennen. Het vertoont de complexiteit van progressieve bands, maar anderzijds is Dream Theater er altijd in geslaagd om melodieën te schrijven die je bij blijven. Hoekstenen in het ogenschijnlijke labyrint van klanken, waar je telkens een houvast aan hebt. Dat is misschien wel één van de sterkste punten van de band. De nummers zijn lang, maar verliezen nergens de focus. Het muzikale avontuur begint dreigend en filmisch met ‘In The Arms Of Morpheus’, de kerngedachte van slapen. Dramatiek is meteen niet ver weg wanneer de band invalt. Het instrumentale nummer wordt behoedzaam opgebouwd en bevat knappe solo’s van Petrucci (gitaar) en Rudess (keyboards). Pas na tweeënhalve minuut valt zanger James LaBrie in tijdens ‘Night Terror’, een mediumtempo nummer dat prat kan gaan op massieve riffs en een pittige acceleratie. De thrashy riffs en de welhaast ‘geniepige’ manier van zingen kleuren ‘A Broken Man’’ in, dat overigens zalvende gitaarklanken uitdeelt na een eerder nerveus toetsenmoment. Laaggestemde gitaren bevatten veel groove in ‘Dead Asleep’; daarna wordt het heel melodieus in de gitaarsolo en verhalende, rustige zang. Het is nog steeds mooi hoe LaBrie altijd een zekere rust brengt temidden van zijn excellerende muzikanten. Deze track – en sommige andere nummers – krijgt een symfonisch laagje, maar eerder onderhuids, want laat er geen twijfel over bestaan: Dream Theater blijft een metal band! Heel wat contrasten en tempowisselingen zijn te vinden in ‘Midnight Messiah’; waarvoor Portnoy de tekst schreef. ‘Are We Dreaming’ is slechts een ingetogen intermezzo om het pad te effenen naar de volgende lange track. ‘Bend The Clock’ komt het dichtst in de buurt bij die niet te versmaden DT ballades met weemoedige, sensitieve zang en de mooiste gitaarsolo van dit album. Dit is wonderlijk mooi! Om af te ronden zijn we twintig minuten in de weer om ‘The Shadow Man Incident’ te ontrafelen  En toch is het verdict uiteindelijk heel toegankelijk, want wie kan weerstaan aan de neiging om uiteindelijk mee te zingen tijdens dit ‘endless night debacle’? De hereniging zal vast een nieuw elan gegeven hebben aan deze iconen (zelfs echelons) van progressieve metal en dat straalt elke noot ook uit. Back to the future nu alles terug bij het oude is!