Toen de eerste tonen van ‘Regression’ klonken ontstond er een enthousiast applaus vanuit het publiek, maar toch kwam de zaal naar mijn gevoel nooit helemaal op stoom. Dat lag in ieder geval niet aan de technische kwaliteiten van de band, want gedurende de tracks die voorbij kwamen, zoals ‘Fatal Tragedy’ en ‘Home’, liet de band zien waarom zij nog steeds een van de beste progressieve metal bands ter wereld zijn. Indrukwekkende solo’s worden afgewisseld met complexe ritmes en listige zangpartijen. Helaas bleek dat laatste echter wel een probleem te zijn voor James LaBrie. Hij is misschien wel de meest bekritiseerde zanger in het genre, er is een grote groep mensen die de band liever ziet doorgaan zonder LaBrie en een echt goede zanger zoeken die het live ook kan waarmaken. Ik ben daar trouwens niet een van, LaBrie is op zich namelijk een prima zanger maar wel één die vaak stemproblemen heeft door een oude kwaal. Te vaak, helaas. Vanavond had hij een hele slechte dag, bijna alle hogere noten, en dat zijn er veel bij Dream Theater, waren knetter vals. Dit probeerde hij wel te verbloemen door zijn zanglijnen aan te passen maar daar werd het alleen maar erger van. Het publiek pikte dit duidelijk op want er werd niet of nauwelijks ingegaan op de verzoekjes van de band om te gaan klappen of om mee te zingen.

Dat gezegd hebbende, lang niet alles was vals en er waren meer dan genoeg momenten om van te genieten. Bijvoorbeeld het instrumentale ‘The Dance Of Eternity’ die vrij onverwachts na ‘Home’ werd gespeeld, of het mooie ‘The Spirit Carries On’, waar LaBrie (tot het einde) redelijk zong maar waar vooral John Petrucci de show stal met een waanzinnige gitaarsolo. Na het laatste nummer van het album te hebben gespeeld, ‘Finally Free’, was het nog wel even de vraag of het concert daadwerkelijk was afgelopen, want het is geen logisch einde van een concert. De band was het daar blijkbaar wel mee eens en trakteerde het publiek nog op één liedje, namelijk ‘At Wit’s End’ waarbij Petrucci nog een mini eerbetoon gaf aan Rush met een melodie uit  ‘Closer To The Heart’. Maar daarna was het dan écht afgelopen, uiteraard is er luid applaus en neemt de band alle tijd om wat plectra en drumstokjes in het publiek te gooien.

Hoewel er veel goed was aan het optreden kon ik niet ontsnappen aan een gevoel van teleurstelling. Misschien is het niet helemaal eerlijk, want ik baseer dat op eerdere optredens die ik van de band heb gezien waar de vocalen veel beter waren en waar er nét iets meer energie in de band zat. Ik sprak een aantal mensen na het optreden en daarvan waren de ervaringen erg wisselend, de een vond het héél goed en de ander had, net als ik, moeite met de zang. Waar iedereen het in ieder geval wél over eens was is de technische kwaliteit van de band die nog steeds, na ruim twintig jaar, fantastisch is. Toch was mijn hoogtepunt van de avond die 30 seconden stilte voor Neil Peart, nog nooit was stilte zo oorverdovend luid.