De Duitse band Downfall of Gaia heeft een bijzondere eigen niche gecreëerd door hun bijna progressieve post-black metal te combineren met hardcore crust punk. Het is even wennen, maar dan heeft het wel wat, breed uitgesponnen gitaarmuren gebouwd op die typische d-beat drums. Het zorgt voor een soort van opgefokte sfeer en maakt het geluid van Downfall of Gaia op zijn minst herkenbaar. In essentie is wat de band brengt op het zesde album ‘Silhouettes of Disgust’ nog altijd vooral een vorm van black metal waarbij gretig wordt gespeeld met dynamiek en aan shoegaze herinnerende elementen. Typische blackgaze dus eigenlijk met af en toe een melancholiek momentje, even geen halsbrekende toeren maar verstilling. Die verstilling duurt echter nooit heel lang, want er is steeds het opstuwende getrommel van Michael Kadnar om ervoor te zorgen dat de boel niet helemaal vastloopt in sombere introspectie.

‘Silhouettes of Disgust’ is een soort van conceptalbum waarbij elk van de acht nummers inzoomt op een persoon wiens enige overeenkomst met de andere zeven is dat ze allemaal inwoners van een niet nader genoemde, fictieve wereldstad zijn. Ieder heeft zijn eigen zorgen en problemen: eenzaamheid, verslaving, angst voor de toekomst, sociale dwang en peer pressure en het komt er op neer dat je altijd vooral op jezelf bent aangewezen, zeker als het even niet zo goed gaat met je. Reken niet op hulp van anderen, een trap na is wat je kunt krijgen.

Nee, op basis van dit nieuwe album kun je niet bepaald zeggen dat de heren van Downfall of Gaia er een positief wereldbeeld op na houden. Het positieve is dan weer dat de negativiteit wordt omgezet in muziek die op momenten bijzonder fraai is, zeker wanneer – voor het eerst in de bandgeschiedenis – gebruik wordt gemaakt van synthesizers en de gastvocalen van zangeres Lulu Black. Alleen die d-beat, dat blijft een beetje een dingetje. Origineel, dat is zeker, en een duidelijke verwijzing naar de punkroots van de band, maar het is wel heel erg prominent aanwezig. Het is lastig je de songs voor te stellen met conventionele metal drums, dus of het beter zou zijn geweest is een niet te beantwoorden vraag. Minder opvallend, dat zeker en de kans is levensgroot dat Downfall of Gaia dan, alle pretentieuze teksten ten spijt, ten onder zou gaan in de oceaan met generieke black metal bands. Nu is er tenminste een song als ‘Existence of Awe’, waarin met ogenschijnlijk speels gemak blast beats, d-beat, een wall of sound van tremolo gitaren en af en toe een flardje keyboards met elkaar gemengd worden. Dat al die punkroffels na een tijdje ook weer saai worden, soit. Downfall of Gaia lijkt het zelf ook door te hebben en zorgt ervoor dat er verder genoeg afwisseling is in de vorm van echoënde trage akkoorden die mooi breken met het hakketakgeweld dat d-beat op black metal tempo automatisch is. De eerste kennismaking met deze nieuwe combi was in ieder geval overrompelend en daarom toch een duimpje omhoog.