Over de achtergronden bij ‘Summerland’, het tweede album van Dool, verwijs ik graag naar het nieuwsartikel dat hierover eerder bij ons verscheen. Ik beperk me nu daarom tot de muziek op dit album, waarnaar door de fans reikhalzend is uitgekeken. Het debuut ‘Here Now, There Then’ verscheen immers alweer twee jaar terug. In die twee jaar deed de band een flink aantal concerten in heel Europa, in zowel clubs als op een aantal grote festivals. Hoe zou die opgedane ervaring zich vertalen in nieuwe songs?

De eerste vrijgegeven track ‘Sulphur & Starlight’ is ook de opener van het album. Het liedje ligt lekker in het gehoor en na een aantal luisterbeurten ontwikkelt het catchy refrein zich als een echte oorwurm die er niet meer uit wil. Ik vind het een geheide hit. Mooi koorwerk. ‘Wolf Moon’ heeft ook iedereen al kunnen beluisteren, voor deze track werd ook een videoclip gemaakt. Het cleane gitaarriffje dat het nummer opent deed mij denken aan de ‘Damnation’ periode van Opeth. De opening van het volgende nummer ‘The God Particle’ doet door de akoestische gitaren en de percussie Oosters aan, zoals bands als Led Zeppelin en later ook The Tea Party dat zo mooi konden doen. De haast hypnotiserende ritmes die de live shows van Dool zo typeren, zijn in dit nummer ook breeduit terug te vinden.

De productie van ‘Summerland’ is meer open en helder dan het debuut. Hierdoor zijn de instrumenten, vaak gelaagde gitaarpartijen, goed van elkaar te onderscheiden en ontdek je als luisteraar steeds andere muzikale thematiek bij een nieuwe luisterbeurt. Waarmee ik ook wil zeggen dat dit tweede album, net als de eerste overigens, een enorm groeialbum dat je minstens tien keer moet horen om het een beetje te doorgronden. De band lijkt door de live shows die men in de pocket heeft beter op elkaar ingespeeld en Ryanne van Dorst is als zangeres gegroeid. Ten opzichte van het debuut lijkt het alsof zij zich minder inhoudt en vaker helemaal laat gaan; is haar zelfvertrouwen wat dat aangaat gegroeid?

Titeltrack ‘Summerland’ is het meest rustige van de plaat, typerend traag van tempo. Het werkt mooi toe naar een apotheose met een prachtig thema voor de gitaristen, die dan weer uitmondt in hetzelfde thema maar dan voor een piano alleen. Prachtig opgebouwd. Het wordt gevolgd door het meer heavy en meer progressieve ‘A Glass Forest’ en ‘The Wells Run Dry’ waarop het lijkt of Lucifer zelve meezingt. Die laatste is weer wat meer uptempo. ‘Ode To The Future’ is dan weer wat meer poppy. In het refrein zingt Ryanne hoger dan wat we van haar gewend zijn. Het middenstuk doet me denken aan het rustiger werk van Triptykon. Ook ‘Be Your Sins’ ligt lekker in het gehoor en kent een hele fijne Hammond solo. De band sluit het album gepast af met het ruim acht minuten klokkende ‘Dust & Shadow’ waarin alles langskomt wat Dool als band zo typeert: sfeer, duisternis, hypnotiserende ritmes, een muur van gitaren, prachtig koorwerk en een heel spannende opbouw en apotheose. Het nummer zal het goed doen als afsluitende track van de nieuwe live set van de band. Ik kan het al helemaal voor me zien: een volle, zweterige zaal, de band van achteren uitgelicht, rook op het podium, een headbangende Ryanne van Dorst. De special edition van het album kent overigens twee bonustracks (die niet bij dit reviewexemplaar zaten).

‘Summerland’ is typisch zo’n album dat je opzet als het buiten donker is met in je huiskamer één schemerlampje aan. Koptelefoon op, tekstvel erbij en laat je maar meeslepen. De nieuwe nummers gaan absoluut bijdragen aan een nog intensere liveshow van de groep.  De fans van het eerste uur kunnen gerust zijn: die kunnen in galop naar je platenboer om één van de vijf verschillende versies aan te schaffen.