Over weinig bands is zoveel gezegd en geschreven voor er ook maar één album uit was, als over Doodswens. Het is ook een bijzonder verhaal: twee meiden uit Eindhoven die old-school black metal maken, slechts gewapend met gitaar en drumstel. Met slechts een demo onder de arm speelden ze in 2019 al op Roadburn en nu, ruim twee jaar later lijkt er geen eind te komen aan het sprookje. De dames gaan op toernee als voorprogramma van Marduk en het gerenommeerde Svart Records uit Finland brengt het debuutalbum ‘Lichtvrees’ wereldwijd uit.

Wie Fraukje en Inge nog niet live heeft meegemaakt, kan nu zelf bepalen of Doodswens meer is dan een hype. Wie van rauwe op Scandinavische leest geschoeide black metal houdt kan zijn of haar hart ophalen met ‘Lichtvrees’. Zelden had een album een passender naam en even zelden werden hooggespannen verwachtingen zo volledig ingelost. Verwacht geen technische hoogstandjes en gelaagde productie. Geheel in stijl met de minimalistische optredens waarbij een kandelaar met wat kaarsen zo ongeveer de enige lichtshow is gaat Doodswens terug naar de basis met een korte maar indringende verkenning van de hel op aarde, zoals velen die beleven. De wanhoop, uitzichtloosheid en duisternis van het dagelijks bestaan is vervat in een achttal songs die onthullen dat de hel niet altijd de anderen zijn, maar ook vaak in onszelf schuilt.

Maar toch – in alle tentoongespreide somberheid schuilt ook onverwachte schoonheid en zelfs een lach valt niet te onderdrukken bij het beluisteren van het in al zijn triestheid weer hilarische ‘Onplaatsbaren’, een van de korte intermezzo’s die ervoor zorgen dat ‘Lichtvrees’ niet als een monolithisch blok ondoordringbare noise over je heen komt. Ook zonder een enkel gitaarakkoord grijpt deze sombere monoloog je bij je strot, om de bankschroefachtige greep pas langzaam los te laten na de herfstige beginklanken van het lange ‘Zwarte Staar’ dat er op volgt, een nummer waarin alle kanten van Doodswens de ruimte krijgen. Van pure old-school black metal naar trage bijna doomachtige klanken, de minimale gitaar-drums bezetting maakt het natuurlijk ook lastiger om een massieve wall-of-sound op de plaat te slingeren. Doodswens maakt handig gebruik van deze beperking, door ruimschoots gebruik te maken van allerlei natuurgeluiden en niet bang te zijn voor een paar minuten ingetogen gitaargetokkel of geëxperimenteer met feedback. In de snellere passages toont Doodswens zich duidelijk geïnspireerd door Darkthrone, terwijl als het tempo omlaag gaat ook wel wat “Dunkelheit” te horen valt. Wat anders is, is de productie. Waar de grote Noorse voorbeelden vaak (bewust) legendarisch slecht geproduceerd zijn, daar klinkt ‘Lichtvrees’ opvallend goed, zonder dat dit ten koste gaat van het undergroundgevoel, overigens.

‘Lichtvrees’ blijkt uiteindelijk vooral een sfeervol black metal album te zijn, een album dat aan kracht wint door regelmatig de teugels te laten vieren, zonder dat dit ten koste gaat van de rauwheid. Wat we in alle verhalen over Doodswens nu wel kunnen schrappen is de nadruk op de hype en de bezetting. Een belofte is deze band ook niet meer, met ‘Lichtvrees’ nestelt Doodswens zich nadrukkelijk in de voorhoede van de Nederlandse black metal scene.