Ontdekking uit Rusland! Nu het komende My Dying Bride album ‘The Ghost Of Orion’ aan de einder gloort, is het onze taak om fans van deze Engelse doommeesters ook attent te maken op deze uitstekende, maar onbekende Russische doom/death/gothic metal formatie. Of hoe je locatie toch nog invloed kan hebben op je lot, want men bracht eerder al vier albums uit, maar ik wed dat amper iemand hen kent. Zanger/bassist Anton Rosa en gitarist Denis Sukharev startten de band al in 1999, nieuwe krachten op ‘The Withering Of The Rose’ zijn drummer Oleg ‘Papa’ Filistorich en violist Michael Morozkin.

De prominente aanwezigheid van prachtige, weemoedige vioolstrijkjes maakt de vergelijking met My Dying Bride natuurlijk nog meer verleidelijk, maar destijds zal een band als The Sins Of Thy Beloved toch ook ingeslagen zijn ten huize Rosa vermoeden we. Edoch, dit is enkel ter introductie, want Dominia heeft echt bestaansrecht als zijnde een aanrader in het melancholieke genre.

Zeventig minuten doom metal met een vleugje gothic wordt opgedeeld in tien behoorlijk lange tracks. Zinderende doom riffs worden afgewisseld met fraaie passages van tokkelende gitaren in ‘I Want To Forget’. De viool creëert dikwijls een klassieke sereniteit, maar veelal neemt het instrument ook de solo’s op gitaar over. Typische erupties vol woeste grunts vol verdriet en weemoed krijgen vanaf het tweede nummer ‘My Flesh And The Sacred River’ ook dikwijls gezelschap van cleane zang. Anton heeft uiteraard niet het briljante van Aaron Stainthorpe, maar de vocale inkleuring is passend en wel gepassioneerd. De single ‘Suprema’ is een ingetogen treurzang vol schoonheid. ‘The Light Of The Black Sun’ is dan weer eerder toegankelijk en catchy te noemen door zijn gothic flair. Hier toont men dat grommende death growls ook kunnen verworden tot schreeuwerige zwartgeblakerde zang.

Zo is er wel veel afwisseling te detecteren op dit album, een broodnodige zet met deze lengte. Zo werkt de mechanisch vervormde zang tegenover het clean gezongen refrein in ‘The Elephant Man’ heel goed en krijgen we er nog een puike vioolsolo bovenop. In het zwevende en gevoelige ‘Nomereus’ duiken dan weer enigmatische gesproken fragmenten op. Een erg meeslepend nummer dat pas later even een acceleratie riskeert. Waardigheid en grandeur stralen uit van het instrumentale titelnummer, terwijl breekbare cleane zang de introverte passages begeleiden in ‘The Night And The Dark Room’, maar er ook grandioze uitbarstingen met grunts zijn. De bonustrack heeft de grappige titel ‘The Song That You Don’t Like’ en vreemd genoeg komen er blazers tussen de doom riffs piepen, waar we inderdaad niet zo van houden. Maar algemeen beschouwd is dit een Russische doom/gothic metal ontdekking die onze verwaande Westerse oren best kan bekoren.