Of er is weinig beweging geweest in Polen dit jaar op gebied van extreme metal of ik heb er veel te weinig aandacht aan besteed. Het zal van beide een beetje geweest zijn. Er zijn best wel leuke albums uitgebracht door Blaze Of Perdition, Azarath en Martwa Aura, maar meer kan ik me er niet meteen voor de geest halen…of jawel: Odium Humani Generis en Moontoth hadden ook sterk materiaal uit. Nu ik ernaar kijk zit daar ook niet echt een death metal band bij. Met Dira Mortis en ‘Ancient Breath Of Forgotten Misanthropy’ komt daar nog net voor het einde van het jaar verandering in.

Dira Mortis brengt op het eerste gehoor old school death metal. Beter is: Dira Mortis brengt een moderne variant van old school death metal. Men is serieus geëvolueerd sinds het debuut ‘Euphoric Convulsions’ uit 2012, en alhoewel daar helemaal niets op aan te merken was, is dit toch veel interessanter. De old school elementen zijn zeker nog aanwezig, maar het is allemaal technischer en de songs zijn grondiger uitgewerkt. Volgens mij hebben deze gasten ooit met zeer veel plezier naar ‘Screams Of Anguish’ van Brutality en aanverwante klassiekers uit het US death oeuvre geluisterd, want de gelijkenissen zijn treffend. ‘Ancient Breath Of Forgotten Misanthropy’ is zeker geen kopie van iets dat ooit uitgebracht is, maar bepaalde invloeden zijn wel duidelijk herkenbaar.

Brulboei Vaginathor (ook Nuclear Vomit) vervangen na twee uitstekende albums was niet vanzelfsprekend, want die braakte niet alleen diepe grunts uit, maar zorgde ook voor alle teksten. Nieuwe zanger Kuba kwijt zich echter uitstekend van z’n taak en aangezien z’n stemgeluid dicht genoeg bij dat van z’n voorganger ligt, kunnen we hier spreken van een geruisloze overgang. Er zit wel een constante echo op de vettige keelrochel van Kuba en z’n regelmatig gebruikte hogere scream is al even vettig, wat voor de nodige afwisseling zorgt tijdens de lange nummers (6.30 tot 09.00!). Opvallend zijn, buiten het hoge aantal gruizige riffs, de uitstekende gitaarsolo’s én het drumwerk van Vizun, die we kennen van Deivos en Ulcer (vroeger ook op een handvol albums van Blaze Of Perdition en ooit live bij Azarath wanneer Inferno van Behemoth niet kon). Dat wil al wat zeggen, denk ik dan. Het is niet alleen z’n snelheid, die dik in orde is natuurlijk, maar ook én vooral z’n vaak verrassende en inventieve aanpak die hem ver boven het gemiddelde doet uitstijgen. Je ziet het zo: het nieuwe album van deze Poolse gasten kan niet veel verkeerd doen bij mij. Voor velen misschien onbekend, maar laat het daarom niet onbemind zijn!