Als afsluiting van dit jaar nog een late tip voor onder de Kerstboom. Het Noorse symfonische black metal instituut Dimmu Borgir bestond in 2023 dertig jaar. Om dit te vieren hebben ze al de coverversies die ze ooit maakten verzameld op één schijfje: ‘Inspiratio Profanus’. Het is bedoeld als een ode aan de artiesten die hen beïnvloed hebben. De versies wijken ook wel degelijk af van de originele opnamen, zodat het de nieuwsgierigheid prikkelt.

In ons interview met gitarist Silenoz kan je er alles over lezen, maar hier overlopen we het nog eens graag voor jullie. ‘Black Metal’ van Venom opent de compilatie. Deze versie behoudt de ruwheid en de Motörhead achtige nonchalance. Van het invloedrijke Bathory koos men voor ‘Satan My Master’ en dat is ook volle gas vooruit, want op latere albums werd Bathory pas echt episch. Heel creepy is de interpretatie van G.G.F.H.’s ‘Dead Men Don’t Rape’. Ik ben niet vertrouwd met de band, maar ik denk dat je enkel in het bondige refrein het origineel zult herkennen, want hier speelt men zelfs met electro-invloeden en gesproken duistere teksten. Men bracht al eens eerder de twee versies uit van ‘Nocturnal Fear’ (Celtic Frost) op een EP, de ene versie zingt Shagrath zoals hij zelf gebekt is, de tweede versie volledig in de stijl van Tom Warrior. Het meeste houvast bieden de interpretaties van eerder klassieke heavy metal songs. ‘Burn In Hell’ van Twisted Sister is met knekelzang en melodieus gitaarwerk best leuk en bezwerend, ‘Perfect Strangers’ van Deep Purple blijft een onsterfelijke klassieker en kent hier een puike versie en ‘Metal Heart’ van Accept is ook wel iets waar elke headbanger affiniteit mee heeft. Zo zal iedereen, afhankelijk van je eigen smaak, wel zijn favoriete covers op dit album kunnen vinden. In aanloop naar het nieuwe album dat nu geschreven wordt, is dit dus een leuk hebbedingetje voor trouwe fans.