Aan Die Apokalyptischen Reiter zijn veel goede herinneringen verbonden. Denken we maar aan de golvende mensenmassa’s op Summer Breeze waarbij heel de festivalwei opging in het betoog van frontman Fuchs of aan de bijzonder gezellige luistersessie in Berlijn. Ondergetekende werd zelfs eens uitgenodigd om op het podium plaats te nemen in de kooi van Dr. Pest. Hilariteit alom. Dit alles gebeurde toen we nog zogenaamde ‘Wilde Kinder’ waren, maar het is hartverwarmend om te merken dat heel het gedoe met corona de strijdlust van deze entertainers in hart en nieren niet aangetast heeft.

Vorig jaar kwam Die Apokalyptischen Reiter met een geïmproviseerde jamsessie om het 25-jarige bestaan op originele wijze in de bloemetjes te zetten (zie ‘The Divine Horsemen’), maar intussen werd er ook hard gewerkt aan een volgend regulier studioalbum dat de officiële opvolger van het succesvolle ‘Der Rote Reiter’ uit 2017 zou worden. Ook dit album is volledig door de band zelf opgenomen, maar voor mix en mastering klopte men wel aan bij gerenommeerde producer Eike Freese. ‘Wilde Kinder’ is een album met Sturm und Drang, zodat de eerste songs heftig hakkend op je af komen.

Na twee jaar beperkingen is ‘Von Freiheit Will Ich Singen’ dan ook meteen een uitgesproken pleidooi voor vrijheid. Vlot uptempo rockend nodigt dit met zijn verhalende edoch ietwat ruwe zang uit tot meebrullen tot op de achterste rijen. ‘Volle Kraft’ doet daar nog een schepje bovenop, met gierende gitaren gaat men op volle kracht vooruit om een statement te maken, al zijn er ook meer beschouwende flarden en melodieuze gitaarsolo’s die deze band zo uniek maken. Het is immers subliem hoe men in het doorrammende ‘Alles Ist Gut’ en het titelnummer een rebelse punkmentaliteit ambieert, maar tezelfdertijd een meeslepende wending neemt in de refreinen. Dit is DAR ten voeten uit, maar de knallers moeten nog komen. Zo genieten we bijzonder intens van het mediumtempo ‘Leinen Los’, zeker wanneer er ook gruntachtige zang aan te pas komt als contrast met de folkloristische tint die DAR verhalend vol weemoed doet schitteren met bedachtzame zang. Die folk invloeden waren ook altijd een ingrediënt waar de band knappe dingen mee doet. Veelal zijn dat dan ingetogen songs, met ‘Wir Reiten’ als aangrijpend hoogtepunt.

Met roots in black metal en extreme muziek, is DAR in de loop der jaren geëvolueerd naar een band zonder muzikale grenzen. Daarbij bezoekt men menig uiterste, gaande van blastbeats naar zoetgevooisde refreinen. Een song die dit allemaal in een wervelende vaart op ons afvuurt is het langere ‘Euer Gott Ist Der Tod’, één van onze favoriete tracks van dit album. Het vangt sereen aan met keyboards en koorzang, maar valt episch uit om te vervolgen met blastbeats. Stotende riffs en mysterieuze fluisterzang leiden naar een passage met vrouwelijke zang. Ondanks de vele wendingen kan je gemakkelijk volgen, maar het is een ware belevenis. Wie meer houdt van vlotte toegankelijkheid komt ook nog aan zijn/haar trekken, met name in het opgewekte ‘Nur Frohen Mutes’ en tijdens de gesofistikeerde rock van ‘Blau’ waarin Chris Harms (Lord Of The Lost) opduikt als gast. Vette grooves weerklinken in ‘Der Eisenhans’ dat ondanks zijn catchiness ook weer een duister randje heeft. Men sluit af met het mechanisch getinte ‘Ich Bin Ein Mensch’ dat me teveel naar industrial knipoogt, maar ook dat is welgekozen in dit protest tegen de robotisering van de maatschappij. Hoe je met de nodige kritiek de wereld om je heen kunt analyseren en anderzijds toch nog een opzwepend, catchy album maken, is aan Fuchs en co welbesteed, zodat dit Weimar kwartet klaar is om de draad terug op te pikken.