Die Apokalyptischen Reiter heeft altijd een zweem van sympathieke anarchie vertoond. Oorspronkelijk een mix van black metal en folk, evolueerden zij tot een Duits collectief zonder muzikale grenzen. Dat kon gaan van ophitsende meezingers tot beschouwende ballads tot punkachtige rebellie. Om het 25-jarig bestaan te vieren besloten zij nog een stap verder te gaan. In de herfst van 2020 sloten zij zich op in de oefenruimte om twee dagen lang te improviseren, zonder enige voorbereiding. Uit de 500 minuten opnamen werd bijna 80 minuten geselecteerd, geproduceerd door Alexander Dietz van Heaven Shall Burn. Dat is ‘The Divine Horsemen’, een uitzonderlijk dubbelalbum dat nooit gereproduceerd zal worden.

De band getuigt van lef en we verwachten heel verschillende reacties op dit experiment. Nochtans zijn het bands als D.A.R. die onze aandacht verdienen, al was het alleen al omdat ze ons nieuwsgierig maken en hongerig houden. Alle stijlen treft men aan op dit toevallige avontuur. De drie eerste songs zijn kort en opruiend, om op te warmen en frustratie te ventileren. Deze ruwe, ongepolijste muzikale catharsis wordt een halt toegeroepen om plaats te maken voor het lange, atmosferische ‘Inka’ en even later het eveneens kalm beginnende ‘Duir’. Beiden werken heel bewust naar een latere sonische uitbarsting toe en bevatten magische momenten. In deze optiek niet zo vreemd, want de muziek is bij momenten erg ritualistisch en etnisch. Met mondharp, didgeridoo en organische percussie is dat etnische element sterk aanwezig in een song als ‘Aletheia’. De uitwaaierende klanken en lage cleane zang in ‘Children Of Mother Night’ brengt ons zelfs in de psychedelische sfeer van The Doors. Maar de aanpak van dit experiment doet me ook wel denken aan mijn andere lievelingen uit de Duitse scene met de fascinerende bandnaam Our Survival Depends On Us.

Pink Floyd lijkt een andere bron van inspiratie, want de mystieke sfeer in ‘Uelewa’ waaiert uit in de richting van de periode van ‘Umma Gumma’. Tot de ruwe uitval met zwartgeblakerde toorn even later volgt. Ook al is dit meeslepende tranceverwekkende muziek, toch leggen we de link niet met het populaire postrock, al sluiten we de mogelijkheid niet uit dat deze plaat in die kringen kan aanslaan. Wel heerst er een psychedelische, spacey sfeer in sommige songs (‘Simbi Makya’), maar anderzijds wordt er heftig gerockt. Wat dit album wel duidelijk maakt, is dat de inborst van deze muzikanten uit het goede hout gesneden is en een multi-linguïstische aangelegenheid. Repetitieve stukken vormen een houvast in de songs waar diversiteit heerst en als klap op de vuurpijl is er ook nog even de boodschap dat ‘The Divine Horsemen’ in essentie een ode is aan de diversiteit van culturen en invloeden. Niet voor één gat te vangen, deze band!