Eind 2023 stipten we al aan dat gitarist/songschrijver Simone Mularoni de voorbije jaren heel veel inspiratie had voor zijn eigen band DGM naast zijn drukke bestaan als producer in zijn Domination Studio in San Marino. Een eerste neerslag vonden we toen op ‘Life’. Een jaar later is het de beurt aan het tweede deel van die creatieve uitbarsting, gebundeld op het inmiddels twaalfde studioalbum ‘Endless’. DGM is altijd hofleverancier geweest van spetterende progressieve metal albums, maar ditmaal slagen ze er warempel in om na al die jaren (opgericht in 1996 en nieuwe bezetting vanaf 2006) ons verbluft en diep onder de indruk achter te laten.

‘Endless’ is het allereerste conceptalbum in de geschiedenis van DGM en dat verhaal heeft de band uitgedaagd om een meer verscheiden palet aan klanken in de prachtige songs te stoppen. Eerder was een DGM album een overdonderende rit doorheen virtuoze tour de forces. ‘Endless’ klinkt behoorlijk anders dan voorganger ‘Life’. Fluit en akoestische passages zijn vertegenwoordigd, meer dan ooit, in de nog steeds vlot klinkende songs. Die variëren van vijf tot acht minuten en hebben dus ruim de mogelijkheid om verschillende emoties uit te drukken. Men neigt meer naar progressieve rock dan voorheen en dat komt het totaalplaatje alleen maar ten goede. Het wazige, mysterieuze artwork van Travis Smith suggereert al dat er veel te ontdekken is.

‘Opener ‘Promises’ vangt aan met akoestische gitaar en dromerige zang, terwijl toetsenist Emanuele Casali daar een jaren zeventig toets aan geeft met zijn openbarend fluitspel. Er is heus wel een vertrouwde prog-eruptie met gitaren en keyboards, maar ook de glijdende gitaarsolo toont de reflectieve kant van Mularoni’s kunde. Zo wordt ook ‘The Great Unknown’ gekruid met pure prog elementen, terwijl men ook wel snelle loopjes en vurige solo’s heeft ingebouwd. ‘The Wake’ kent flitsende solo’s, maar een majestueuze toon geeft alles meer diepte. De Italiaanse band kiest voor nog meer reflectie in ‘Solitude’ met akoestische gitaar, fluit en kalme zang. Dat gaat Marco Basile ook erg goed af. Soms deden zijn zangkunsten me denken aan Johnny Gioeli (Hardline, Axel Rudi Pell) en dit is echt wel een compliment. Het stampende begin met drukke toetsen van volgend nummer ‘From Ashes’ is dan weer voortvarend. Deze energieke track kent pittige zang en snelle gitaar- en keyboardsolo’s. Met frivole toetsen kiest de single ‘Final Call’ voor een stevig rocknummer, maar halverwege houdt men in en geeft fluit en akoestische gitaren de ruimte. Zo werkt men toe naar een toch nog stuwend einde. Bij een conceptalbum hoort een epische, grootse finale en DGM schenkt ons dit met flair in de vorm van ‘…Of Endless Echoes’ dat je bijna een kwartier in de ban houdt, met zowel weemoedige zang, fluit en sensitieve gitaarsolo’s enerzijds, maar ook wel zware riffs waardoor men aan dynamiek wint. Het is dat werken met contrasten van zacht naar hard en terug dat dit album zo weergaloos maakt. DGM heeft ons hiermee verrast en verbluft en we kunnen zonder twijfel zeggen dat dit het beste album ooit is van de sympathieke Italiaanse band.