Het prille begin van Destruction vond plaats in 1982. Van jeugdige rebellie evolueerde Destruction naar een alom gerespecteerde band in het thrash metal genre. In al die jaren vonden er uiteraard bezettingswijzigingen plaats, maar we kunnen stellen dat vooral zanger/bassist Schmier en gitarist Mike de ‘gezichten’ van de band waren. Tot we in de zomer van 2021 plots het verrassende nieuws lazen dat gitarist Mike de band verlaten had. Hij was de enige die onafgebroken deel had uitgemaakt van Destruction, want zelfs Schmier had wel eens andere oorden opgezocht, al betekende zijn terugkomst een nieuwe injectie energie voor Destruction. De vervanging van Mike verliep vlotter dan verwacht en was erg logisch. Martin Furia die al vijf jaar geluidstechnicus en tourmanager van Destruction was, maar inmiddels ook bekend was als gitarist in Bark en Furia, nam de plaats van Mike in. Dat betekende dat Destruction voor het eerst sinds lang terug een kwartet was met twee gitaristen.

Drummer Randy Black vervoegde Destruction in 2018, na een loopbaan die hem o.a. bij Annihilator en Primal Fear bracht. Zelfs toen Mike nog gitarist in de band was, werd al besloten om een tweede gitarist aan te werven. In 2019 betekende dit de komst van Damir Eskic, een gitarist van Bosnische afkomst die nu in Zwitserland woont. Het is dus – buiten Schmier – een vrij nieuwe samenstelling die ons vandaag in de ogen kijkt. Allen beleven ze heel wat plezier om onze vragen vol overtuiging te beantwoorden.

De luistersessie wordt opgedeeld in vier delen. Na enkele songs krijgen we telkens de gelegenheid om enkele vragen te stellen. Na een uitgebreide introductie en een woordje uitleg van Schmier, gaat het eerste deel van start. Wanneer iedereen zo goed mogelijk geïnstalleerd is weerklinkt een melodieuze intro dat spoedig overgaat in de strakke vurigheid van titelsong ‘Diabolical’. Bij vriestemperaturen nam Destruction hiervoor een videoclip op in een verlaten magazijn. Opvallend is de terugkeer van The Mad Butcher in de clip. ‘De tijd was rijp,’ meldt Schmier hierover. ‘De laatste clip waarin hij te zien was, was die voor ‘Carnivore’, toch alweer tien jaar geleden. De fans zullen daar geen bezwaar tegen hebben, zij willen hem overal.’ Martin Furia vertelt hoe hij ingelijfd werd in de band als gitarist en meldt dat hij verantwoordelijk is voor de melodieuze solo’s, terwijl Damir eerder het shred-monster is. De twingitaar- harmonieën in ‘No Faith In Humanity’ doen denken aan de beginperiode, ten tijde van ‘Release From Agony’ en ‘Repent Your Sins’ bewijst dat de aanwezigheid van twee gitaristen veel meer mogelijkheden biedt die ten goede worden aangewend.

Het tweede deel van de luistersessie vangt aan met ‘Hope Dies Last’, een spetterende uptemposong die eerst overwogen werd als albumtitel, maar tenslotte werd voor het vlot bekkende en ‘evil’ ‘Diabolical’ gekozen. ‘The Last Of A Dying Breed’ gaat over het feit dat de waarden die je vroeger meekreeg, tijdens de Koude Oorlog zonder internet, veranderd zijn in andere waarden. Schmier voegt toe dat zijn teksten persoonlijk blijven en nog steeds kritiek op de maatschappij bevatten. Wat ‘No Faith In Humanity’ betreft, grinnikt hij: ‘Dat klinkt negatief, maar wie gelooft er nog in de mensheid? Wat hebben we ervan terecht gebracht? Al proberen we altijd wel wat positivisme aan te brengen in de teksten’. ‘King Of Apathy’ (tweede single en videoclip) dat als volgt uit de boxen knalt, gaat bijvoorbeeld over Schmier’s bezorgdheid over onze geestelijke gezondheid. Dat nummer vangt aan met overdonderend drumwerk en het is Randy Black die daar wat uitleg over geeft: ‘Tijdens het maken van dit album verhuisde ik naar Hannover en de drums voor dit album zijn opgenomen in een voormalige bunker uit 1942, uit WO II. Ik krijg demo’s van Schmier en voeg mijn drums eraan toe, vervolgens bespreken we de details. Het vorige album werd nog opgenomen in mijn studio in Berlijn. Ik oefen nog altijd veel en ik geef ook veel les. Van mijn leerlingen leer ik andere stijlen kennen die mij dan ook weer laten ontwikkelen. Destruction is zonder twijfel de band met de meeste dubbelebasdrums, gevolgd door Annihilator, daar kwam dat ook wel voor.’ Het artwork werd verzorgd door de Hongaarse Gyula Havancsák die al veel langer met de band werkt. Het stelt een metal zombie Apocalyps voor. Intussen hebben we ook het mooie, melodieuze ‘Tormented Soul’ beluisterd dat trager is, maar een groovy intro heeft.

Het snelle, strakke ‘Servant Of The Beast’ opent het derde deel van de sessie. Het gitaarwerk op dit album is waarlijk schitterend, luister maar eens naar de vurige solo’s in ‘Ghost From The Past’. Maar eerst komt nog ‘The Lonely Wolf’ dat met zijn verhalende zang bij sommigen affiniteit met Running Wild oproept, maar dat wordt stellig ontkend door Schmier. Tijdens de volgende vragenronde, vertelt Schmier over de mix. ‘Wij wilden een mix die tegelijkertijd old school en modern klinkt. Dat heeft veel te maken met de pure sound van de drums. In huidige producties is de menselijke factor veelal vervangen door de techniek, wij willen niet dat het kleinste foutje wordt weggemoffeld. We streefden ernaar om ‘Diabolical’ zo live mogelijk in de studio op te nemen, zodat er weinig verschil is tussen Destruction live en in de studio.’ Dat deze veteranen zweren bij old school blijkt uit hun antwoorden wanneer welhaast niemand, behalve Schmier die Burning Witches onlangs nog lanceerde, luistert naar nieuwe bands.

Het vierde en laatste deel van de muzikale ervaring bestaat uit afsluiter ‘Whorefication’ en de GBH-cover ‘City Baby Attacked By Rats’. Destruction is erg beïnvloed door punk. Of zoals Schmier het uitdrukt: ‘Wij spelen old school heavy metal zoals Judas Priest, vermengd met punk, maar dan sneller. We wilden niet dat metal de ruwheid verloor en daarom werd het brutaler. Ik verzet me ook altijd tegen de bewering dat thrash metal gelimiteerd is, dat je er weinig variatie in kunt brengen. Wij mengen onze thrash metal toch met klassieke heavy metal en met punk.’ Om af te ronden vertelt Schmier ons wat er gepland is om te toeren als alles doorgang kan vinden. ‘Binnen enkele dagen wordt een Noord Amerikaanse tour aangekondigd voor de VS en Canada in april/mei 2022. Aangezien concerten daar veelal kunnen doorgaan, besloten we daarmee te beginnen. In de zomer hopen we op festivals te kunnen spelen. In oktober volgt de Europese tournee. In september zijn we al geboekt voor Latijns Amerika. We willen ook naar Azië en later dit jaar houden we vrij indien de Noord Amerikaanse tournee verplaatst zou moeten worden naar het einde van het jaar. Niets is zeker, maar we blijven positief. Zoals gezegd: ‘Hope Dies Last’.’ In elk geval heeft Destruction weer een sterk staaltje thrash metal ingeblikt om heel de wereld rond te trekken wanneer de situatie het toelaat.