Hoe maak je een album dat tegelijkertijd confronterend ‘harsh’ is en toch verheven? Hoe beheers je het evenwicht tussen fragiele introspectie en allesvernietigende ruwheid? De dans tussen leven, dood en wedergeboorte kan aanvangen. Der Weg Einer Freiheit komt met ‘Innern’ naar buiten en troont je mee naar een wereld vol fascinerende contrasten, terwijl dit toch coherentie uitstraalt. Nu was de band uit Wurzburg nooit zomaar je reguliere black metal tornado tour court, al zijn ze bij momenten echt dissonant en overweldigend.

‘Stellar’ (2015) was de eerste keer dat we in de gaten kregen van wat een rijkdom aan klanken we deelgenoot werden, daarna ging het nog in stijgende lijn wat betreft muzikale vrijheid, met vorig album ‘Noktvrn’ als voorlopig hoogtepunt van nieuwe invloeden. Op dit zesde studioalbum lijken alle stukjes van de puzzel nog meer in elkaar te passen. Niet allemaal, want de muzikale tocht is vast nog niet voltooid, maar als er één black metal plaat dit jaar bol staat van de spirituele transcendentie, dan moet dat toch ‘Innern’ zijn. Bovendien wist bandleider Nikita Kamprad in het interview de juiste snaar te raken om onze nieuwsgierigheid nog extra te doen stijgen tot het uiterste. Het bleek één van die gesprekken waarna je de muziek vanuit een ander perspectief gaat ervaren en laat dat nou net het thema van de – overwegend Duitse – teksten zijn op ‘Innern’, maar dan als mentale opkikker om de onrustige, doldraaiende wereld rondom ons te kunnen relativeren.

Het is een muzikale trip die je best met volle aandacht in één ruk aan je voorbij laat trekken. ‘Marter’ en ‘Xibalba’ zijn immers twee songs van elk tien minuten die vernuftig opgebouwd zijn. ‘Marter’ start atmosferisch met vervormde gitaren en invallende drums en wordt weldra een toernooi vol zwartgeblakerde essentie. Pas na bijna zeven minuten is er een kentering waarin het even rustig wordt. Dat geldt ook voor ‘Xibalba’ dat zijn laatste minuten verstild opdient met losjes uit de pols gespeelde gitaren waardoor een zwevende indruk ontstaat. Op dit album heeft men de songs verrijkt met lagen synthesizer. Ze blijven echter op de achtergrond en zorgen – zonder dat je het eerst beseft – voor een zalvend timbre. De woestheid speelt zich af op een bedje van welhaast verheven geluiden met een zwevend karakter. Het derde nummer ‘Eos’ is een ware kanjer waarin Kamprad zich eerst waagt aan keelgezangen, daarna haalt hij zijn welbekende manier van screams boven en tenslotte is er een soort semi-cleane, gedrongen zang. Aanvankelijk gebeurt dit op slepende en weemoedige muziek, vervolgens werkt men met akelige dissonantie naar een climax toe om dan de furie ten volle te omarmen. Een rustige, afwachtende tokkel krijgt in ‘Fragment’ even een kosmisch tintje. De mediumtempo smooth postrock krijgt eerst gezelschap van cleane, weemoedige zang, maar na een oerschreeuw treden we wederom het black metal walhalla binnen. De tweede helft van het album is wel een pak rustiger, zo merken we bij het rustieke piano intermezzo van twee minuten ‘Finisterre III’ (hint naar het verleden die titel). Als besluit is er nog het verrassende, maar beklijvende ‘Forlorn’. Geschreven door gitarist Nicolas Rausch, inclusief Engelse tekst, is dit geënt op de soberheid van vier noten, maar er bloeit iets moois en beklijvend uit dat zelfs een soort mantra wordt op het einde. Van dromerige cleane zang gaat dit postrock nummer uiteindelijk ook naar enige screams, maar daarna wordt de kernzin halfgesproken herhaald. ‘Innern’ is een bijzonder rijk gevuld album. Dit lijdt geen twijfel: DWEF is momenteel de beste Duitse post black metal band!