‘World Domination’ heet het nieuwe album van het Zweedse Demonical. Na de meest recente persconferentie van de hoeders van dit land zou je je afvragen waarom je dat zou ambiëren, deze wereld overheersen.  Geen idee of zulke overpeinzingen de hoofden van de bandleden ook pijnigden, feit is dat je er boos om kan worden (niet op de maatregelen, maar om de aanleiding ervan)  en dan helpt een flinke portie metal altijd. Na ‘Chaos Manifesto’ uit 2018 is dit het tweede album wat ik van deze band mag beoordelen. Dat album uit 2018 beviel mij prima omdat er gewoon fijne, lompe en aanstekelijke death metal op te vinden is.

Dit album wijkt daarin niet zo gek veel af. Nog steeds hebben we te maken met fijne, lompe mid-tempo en up-tempo death metal die lekker gruizig en korrelig klinkt. In die twee jaar is er natuurlijk wel iets veranderd. Allereest is daar het geluid van het album. Dat is een stuk netter dat op het voorgaande. Hiermee is echter niets verloren aan lompheid en dergelijke. Het geluid is echter wel minder schel geworden en dat verhoogt het luisterplezier. De vocalen zijn onveranderd; dat wil zeggen, wat eentonig, maar wel erg zwaar en bruut. In de muziek lijkt er echter meer ruimte te zijn voor melodie en een beetje verfijning. Dat laat zich het beste zien in de grotere afwisseling en leads. De nummers zijn voorts over het geheel van een hoger niveau en aanstekelijker. Fillers zoals op het vorige album zijn eigenlijk niet aanwezig. Op de vorige plaat vergeleek ik het geluid van deze band met Amon Amarth en de hele oude In Flames. Vooral Amon Amarth is redelijk verdwenen en ik hoor nu meer invloeden van Edge Of Sanity ten tijde van ‘Crimson’.

Dit is gewoon een heel degelijk death metal album waar niet veel verassingen op te vinden zijn. De liefhebber kan echter prima zonder die verrassingen en zal het met mij eens zijn dat dit een werkstukje is welke aanzienlijk beter is dan het gros in dit genre. Een paar songs verdienen echter een beetje extra aandacht. Zo kent ‘Hellfire Rain’ een fantastisch intermezzo. Het daarop volgende ‘Aeons Of Death’ (clip) gaat heerlijk aanstekelijk van start om dan in een Hypocrisy-achtige zompigheid verder te gaan. Het refrein is dan weer zo episch dat de vuisten de lucht in gaan. Heel lekker. ‘Victorious’ kent een heel fraai, melodieus refrein met een opvallend frivool loopje er door. Het sluitstuk voor het laatste refrein is echter net vloeibaar cement wat op je afgeschoten wordt. Dat is echt genieten geblazen. Op ‘Slipping Apart’ komt een gastzanger een bijdrage leveren, maar ik heb niet kunnen ontdekken wie. Dit is naar mijn idee een power metal zanger, en ik vermoed dat het hier om Nils Patrick Johansson gaat. Deze man heeft de eerste twee albums van Civil War ingezongen. De combinatie werkt uitstekend moet ik zeggen. Het is geen bruut nummer, maar wel heel erg zwaar en intens en heel emotioneel. Prachtig eigenlijk.

Al met al een erg prettig album dat buiten het genre weinig opzien zal baren, maar wat door veel death metal liefhebbers zeer zeker gewaardeerd zal worden en het is een sprongetje voorwaarts ten opzichte van het eerdere werk.