Uit Parijs treffen we met Decline Of The I weer een erg eigenzinnige band in het post black metal genre. Dat staat voor black metal met genrevreemde elementen die soms wat avant-garde aandoen. De bandnaam heeft ons altijd geïntrigeerd en wanneer we bandleden als AK, SI, AD en SK aantreffen, weten we dat men graag enige mystiek behoudt. Tekstueel heeft de band sinds het ontstaan in 2006 gewerkt met trilogieën. De eerste drie albums waren geïnspireerd door de Franse neurobioloog Henri Laborit en meer bepaald door zijn experimenten met ratten wat agressief gedrag betreft.

Met voorganger ‘Johannes’ werd het in 2021 over een andere boeg gegooid. Nu zitten we middenin een trilogie over de Deense filosoof Søren Kierkegaard. Het nieuwe ‘Wilhelm’ is het tweede deel. In vijf lange composities wordt ons beklijvende black metal met veel zijpadjes gepresenteerd en dat smaakt. Om een beeld te geven van alle ingrediënten, gaan we chronologisch te werk. Zanger SI krijgt vocale hulp van gitarist/toetsenman AK . We horen gretige grunts op een bedje van dissonante gitaren, plots overgaande in een kalme tokkel. Dan zijn er sacraal aanvoelende gezangen die men sereen kan noemen. De plaat staat er trouwens vol van. Maar eerst nog vertellen dat dit meer dan acht minuten durende ‘L’Alliance Des Rats’ (ah! We zijn nog niet van de ratten verlost) heen en weer meandert tussen woest en verfijning. Er is een uitbarsting die traag blijft en de grunts worden verhalend naar een geëxciteerde climax toe met gesproken woord. Het is een lappendeken dat in eerste instantie nog niet het landschap toont, maar alle stukjes van de puzzel om dit boeiend te houden zijn aanwezig.

‘Entwined Conundrum’ begint met introverte tokkel en gefluister, later zijn er erupties met woeste zang, terwijl de muziek echt zwartgeblakerd is. Men speelt met traag en ultrasnel ritme, terwijl soms koorzang een verzachtend effect heeft. Sommige stukken van ‘Eros N’ zijn best wel extreem, maar evenzo wordt het erg onheilspellend, zoals in de dertien minuten van afsluiter ‘The Renouncer’. Van gesproken stuk tot koorzang tot dreigende herhalingen en dan plots een verstilde passage… het is heel wat om te laten rijpen. Dit vraagt eenzelfde mentale inspanning als bands zoals Blut Aus Nord, A Forest Of Stars, Rivers Of Nihil of Altar Of Plagues, maar het is je toewijding waard.