Vorig jaar verscheen de zeer geslaagde re-release van Dead Head’s ‘Haatland’ album. In de review van dat album had ik het al over nieuw werk waar op dat moment hard aan gewerkt werd door de heren uit Kampen e.o. Het album, dat de titel ‘Slave Driver’ meekreeg, wordt op 29 april uitgebracht door Hammerheart Records.

Het doet me deugd te merken dat Erwin Hermsen opnieuw achter de knoppen zat. Want man, wat heeft dit album een geweldige sound. Hoewel Dead Head nog steeds garant staat voor een stevig portie thrashen van heb ik jou daar, zijn de instrumenten individueel van elkaar uitstekend te volgen en dat maakt het luisterplezier alleen maar groter.

Een mooi voorbeeld zijn de roffels op de toms van houthakker Hans Spijker in ‘Drawn Into The Wire’. Die roffels dansen werkelijk van links naar rechts het geluidsbeeld door. De gitaren van Robbie Woning (rechter kanaal) en Ronnie van der Weij (links) zijn ook uitstekend te volgen. Vooral in nummers waarin de slaggitaarpartijen intens en melodieus zijn (‘Frequency Illusion’ bijvoorbeeld, of ‘Fear Scraper’) is dat een feest voor je thrashoren. ‘Frequency Illusion’ kent een spannende opbouw, waarbij de snarenplukkers om beurten in het intro dezelfde riff spelen, maar met een net andere kwinkslag. Erg tof gedaan.

 ‘Slave Driver’ is een afwisselend album geworden dat niet van de eerste tot de laatste minuut met 200 km/h in de hoogste versnelling wordt gespeeld. Dead Head heeft hier en daar (relatieve) rust in de nummers aangebracht wat de afwisseling ten goede komt, maar zeker ook de groove in de tracks. Invloeden van bands Slayer en Kreator in hun vroegere carrières zijn nooit ver weg, zeker in de gitaarsolo’s. Dat geldt dan voornamelijk voor snelheidsduivels als ‘Acolyte’ (de opener) en ‘Southfork’ (waarvan ik niet weet of het over ‘Dallas’ gaat).

Zanger/bassist Ralph de Boer vervangt de vertrokken Tom van Dijk meer dan uitstekend. Gelukkig kan Ralph op minstens net zo’n smerige manier zijn ongenoegen uitkotsen  als zijn voorganger en er een welgemeende “Bluuuueeerrrggghhh” uitgooien. Dat gebeurt eigenlijk allemaal op zo’n natuurlijke manier dat ik na drie nummers al gewend was aan het nieuwe geluid aan de microfoon. Die schoenen zijn alvast prima gevuld en geven het vertrouwen dat het met de oude songs in de live shows ook wel goed komt.

Dead Head levert met ‘Slave Driver’ een volwassen album af dat de internationale concurrentie met het grootste gemak aan kan. Niet alleen aan de songs en sound maar ook aan het artwork is veel aandacht besteed. Ze mogen er trots op zijn, op deze alweer zevende boreling. Bluuuueeerrrggghhh!!