Vijf jaar geleden verraste Dead Cross vriend en vijand met hun eerste officiële release. Het titelloze album sloeg in als een bom. De opgefokte hardcore death punk van dit illustere gezelschap zorgde voor een massieve schokgolf bij volgelingen van het extremere genre. De band rondom Justin Pearson, Michael Crain, Mike Patton en Dave Lombardo leverde een bruut precisiebombardement van tien tracks af. In december 2019 startte Dead Cross met de opnames van het tweede album. Deze periode werd getekend door een aantal aangrijpende gebeurtenissen in en om de band. Gitarist Michael Crain won het gevecht met kanker en Mike Patton ging in de pauzestand door een zware burn-out. Daarnaast stond de wereld stil tijdens de coronapandemie. Ondanks alle tegenslagen, of wellicht, dankzij alle tegenslagen, slaat de band nu hard en vernieuwend terug. De negen nummers op ‘II’ overstijgen de tracks op het debuut; het voelt alsof de band is geland na de eerste tour en alle individuele invloeden op hun plek vallen. Het resultaat is een evenwichtige rit door de krankzinnige muzikale wereld van Dead Cross.

De eerste klanken van ‘Love Without Love’ trekken dreigend op, om vervolgens op te bouwen naar een intense climax die aan het einde totaal, gecontroleerd, uit de hand loopt. Een heerlijke opmaat naar track 2, ‘Animal Espionage’. Een typische, dissonante, Dead Cross stamper gaat los. Opvallend is de breedte van het nummer, het gebruik van subtiele samples, uitdagende percussie en een indringend gitaargeluid vormen de basis waarop Mike Patton vocaal helemaal los gaat. (hoorde ik nou een Chuck Mosley beïnvloede zanglijn…?) ‘Heart Reformer’ klapt er direct op, een opgefokte hardcore punk track met gave dubbele vocalen. De rauwe sound van de gitaren past perfect op de momenten dat het nummer vol gas gaat, als de band vertraagt slaat de sfeer om naar een spookachtige reverb (galm) om vervolgens weer keihard terug te slaan.

Experimenteel intens, dat is wat ‘II’ tot nu biedt. De invloeden van de individuele bandleden zijn op dit album overduidelijk aanwezig en maken deze plaat tot een overtuigende, frisse opvolger van het debuut. Op ‘Strong And Wrong’ komt dit het best tot uiting door de vocale invulling, maar ook zeker door de weirde overgangen, waar veel zorg aan muzikaal detail is besteed. De volgende track, ‘Ants And Dragons’ bouwt, qua gevoel, door op het vorige nummer, maar gaat meer , bijna luchtig, open. Dat het muzikaal kunnen van dit viertal volledig benut wordt is inmiddels wel duidelijk. Dan ‘Nightclub Canary’. Dit is Dead Cross ten voeten uit. Een prettig uptempo, Slayereske compact met een tof geaccentueerde ride naar het einde toe. De onderliggende “metal” feel vindt z’n vervolg op ‘Christian Missile Crisis’, waar de dubbele vocalen een dominante rol hebben en een breed spectrum van stijlen aantikt. Wederom is Dave Lombardo zijn herkenbare speelstijl een sterke troef op deze track.  ‘Reign Of Error’ was de eerste videoclip en werd al in juli uitgebracht en lijkt perfect geplaatst als een-na-laatste track op dit ‘II’. Het nummer vormt met voorgaande twee tracks een heftig op elkaar afgestemd eiland. De afsluiter, ‘Imposter  Syndrome’ neemt je mee op een compleet andere reis, het nummer stuitert ergens tussen Tomahawk en old school punk en golft langzaam uit….

Het artwork is wederom verzorgd door Eric Livingston, en past perfect en herkenbaar bij deze tweede full-length van Dead Cross. Dat Dead Cross gegroeid is, moge duidelijk zijn. De bandleden drukken alle vier, overduidelijk, hun eigen herkenbare stempel op de negen intens gevarieerde en verrassende tracks. Nu maar hopen dat de band Europa weer snel terugvind om dit geweldige geweld, live met ons te delen!