De Bulb Archives van Misha Mansoor
“Zoals gezegd lijkt het een megalomaan project, maar als je dieper in de muziek duikt, zal blijken dat het hier vooral gaat om een bevlogen artiest, een begenadig muzikant ook, wiens brein nooit stil staat als het gaat om het maken van nieuwe muziek.”
Vele bands liggen bijna op hun gat in deze moeilijke tijden. Het geeft de muzikanten tijd, mits ze geen bijbaantje moeten zoeken, om hun archief eens door te nemen en te kijken of er nog wat voor de fans bij zit. Misha Mansoor, gitarist en bandleider van de Amerikaanse band Periphery, heeft een dergelijke speurtocht volbracht en het heeft hem tien albums opgeleverd vol met materiaal dat al dan niet in het verlengde ligt van zijn vaste baan bij Periphery. Onder de naam Bulb bracht hij vroeger al muziek uit en nu in 2020, over een periode van een maand of zes, wordt al die muziek vrijgegeven.
Berto Ι 22 november 2020
Misha Mansoor is de gitarist en leider van de Amerikaanse progmetal band Periphery. Voordat deze band een grote naam werd of überhaupt een band was, speelde Mansoor al regelmatig schijfjes vol met materiaal wat in de underground werd heen en weer geslingerd en op de nodige aandacht kon rekenen. Het was ten tijde van dit werk, uitgebracht onder de naam Bulb dat Mansoor bekender werd en Periphery begon. Bladen als Guitar Player hebben Mansoor sindsdien altijd getypeerd als een trendsettende en baanbrekende gitarist. Gedurende de huidige coronacrisis ligt Periphery natuurlijk bijna stil en dat zal het vrijgeven van deze opnames uit de periode voor Periphery wel hebben versneld. De bedoeling van Mansoor is om de fan een idee te geven waar Periphery zijn roots en ideeën vandaan haalt en om te laten horen wat de mens Mansoor drijft. Nu hebben meerdere muzikanten wel eens materiaal uit de archieven uitgebracht, om een beetje te cashen voor de oude dag of om oprecht wat meer achtergrond te bieden bij muzikale uitspattingen. Mansoor heeft een vrij groot archief, want zijn materiaal wordt verspreid over tien (!) albums uitgebracht, gedurende een periode die loopt van 12 Juni 2020 tot 16 Oktober 2020. Je zou het bijna een megalomaan project kunnen noemen, maar gelukkig komt het niet in één keer op de markt, want dan zou de helft in de vergetelheid terecht komen en als ik alle albums even in vogelvlucht in ogenschouw neem, zou dat zeker zonde te noemen zijn.
Veel van het materiaal klinkt inderdaad alsof het een basis is geweest voor een aantal Periphery albums, met het kenmerkende gitaarspel van de heer Mansoor zelf natuurlijk als rode draad. Soms wijken de songs duidelijk af van de bekende laag-gestemde gitaar die je normaal hoort, in ‘FF7 Ahead On Our Way’ klinkt hij als iemand uit de bekende neo-klassieke gitaarstal van Mike Varney uit de jaren tachtig, met namen als Tony MacAlpine en Vinnie Moore. De lengte van de songs varieert van minder dan een minuut tot langer dan acht minuten, dus er is veel aandacht besteed aan variatie en afwisseling, wat het beluisteren van het materiaal wel plezieriger maakt.
Acht van de tien albums hebben een beetje hetzelfde karakter, zelfde opbouw en een stijl die dicht ligt tegen zijn spel in Periphery, met uitstapjes naar wat lichter en wat zwaarder werk. Twee albums klinken totaal anders, en daar is als eerste het album ‘Electronic’ waarbij de naam de inhoud al verraadt, want de basis van de songs hier is elektronisch. Veel keyboards en synthesizers die een basis leggen voor het gitaarspel van Mansoor. Dat gitaarspel klinkt ook veel ruimtelijker en zelfs zweverig soms en laat duidelijk een andere kant horen van deze veelzijdige gitarist. Er staan heerlijke songs op die ook nog eens ritmisch lekker klinken, ‘Absent’ is een goed voorbeeld van een song die je heerlijk in chill modus brengt. Lekkere muziek voor later op de avond, als afsluiter met een wijntje en een hapje en een ondergaande zon.
Het andere album dat er uitspringt is ‘Orchestral’ en wederom verraadt de titel al de inhoud. Als de eerste tonen van ‘Ark One’ je oren binnen denderen, waan je je al in een soundtrack geschreven door John Williams (die van Star Wars) bijvoorbeeld. Groots, meeslepend en bombastisch, zo klinkt het absoluut. Een heel andere kant van Mansoor, een kant die je niet echt terug hoort in Periphery. ‘Battle Theme’ is ook al een song die je hele kamer vult met geluid, uit alle hoeken en gaten komt de instrumentatie en je waant je in een science-fiction film. Opvallend is dat de gitaar op dit album bijna geen rol speelt. Maar dit deel laat wel horen dat Mansoor op andere gebieden ook zijn mannetje staat als het gaat om het schrijven van emotioneel geladen muziek.
Zoals gezegd lijkt het een megalomaan project, maar als je dieper in de muziek duikt, zal blijken dat het hier vooral gaat om een bevlogen artiest, een begenadig muzikant ook, wiens brein nooit stil staat als het gaat om het maken van nieuwe muziek. Met de huidige streamingsdiensten kan je zeker even de tijd nemen om het universum van Misha Mansoor te verkennen. Het zal een prettige ontdekkingtocht blijken te zijn.
Check de onderstaande socials voor meer informatie over Misha Mansoor en Periphery.