Damnation’s Hammer uit Noord-Engeland moet wel haast een van de best bewaarde geheimen in de hedendaagse metal zijn. Een relatief onbekende band met een reputatie onder muzikanten, want hoe kun je anders verklaren dat op ‘Into The Silent Nebula’, het derde album van de band, niet één, niet twee maar niet minder dan drie grootheden uit de extreme metal zijn gestrikt voor een bijdrage. Je moet goed opletten, maar als je weet waar je moet luisteren dan hoor je Aaron Stainsthorpe (My Dying Bride), Sakis Tolis (Rotting Christ) en Fenriz (Darkthrone) als een soort van veredelde hoorspelacteurs hun teksten declameren. Muzikaal zit Damnation’s Hammer ergens tussen Clutch, de klassieke doom-death van My Dying Bride en ouderwetse hardrock in. Het is voor het merendeel lekker groovy spul en het stemgeluid van zanger Tim Preston lijkt verdomd veel op dat van Neil Fallon, zij het net wat ruiger.

De meeste songs op ‘Into The Silent Nebula’ hebben een vaag psychedelisch science fiction en fantasy thema. Het is alsof Michael Moorcock en H.P. Lovecraft gestrikt zijn voor de teksten. Massieve stenen kubussen die in een hallucinogeen universum rondzweven, onzichtbaar onheil verborgen in de donkere diepten van de zee en letterlijke verwijzingen naar de horror-klassieker The Thing uit 1982 (‘Outpost 31’) en iets minder letterlijke naar de recente Netflix hitserie Dark (‘Do Not Disturb The Watchmaker’), al kan het ook zijn dat ik die laatste verwijzing er zelf bij verzonnen heb. Damnation’s Hammer zorgt voor fantasierijke, duistere teksten die de zware riffs en af en toe opduikende gillende leadgitaren van een diepgang voorzien die de muziek zelf niet direct heeft. Dat blijkt wel bij de twee instrumentale nummers op dit album, die weliswaar niet onverdienstelijk maar ook niet bepaald origineel zijn. Zoals zoveel bands anno 2023 heeft ook Damnation’s Hammer wat oriëntaalse akkoordenschema’s geleerd om de metal wat extra sfeer te geven. Het is alleen dat ze de zoveelste zijn en er meerdere bands zijn die dat tot hun speerpunt hebben gemaakt en er daardoor ook een stuk beter in zijn.

Een en ander neemt niet weg dat ondanks de unieke combinatie van swingende groove en traag marcherende doom, het geheel net niet de balans richting topalbum laat doorslaan. Daarvoor is het allemaal, op die twee instrumentals na, wat te eenvormig. Als alle puzzelstukjes op hun plaats vallen, zoals op het langste nummer ‘Outpost 31’ dan is Damnation’s Hammer absoluut de moeite waard. In de tweede helft van het album begint daarentegen op te vallen hoeveel de riffs op elkaar lijken en ebt het enthousiasme weg, de duisternis in van het oneindige heelal vol sterrennevels en onverklaarbare objecten, waarover de band zo beeldend kan vertellen in zijn songs.