Inmiddels zijn er deathmetalbands die al sinds de begindagen meedraaien en waarvan je gewoon weet: die leveren steevast kwaliteit. Natuurlijk zit er af en toe een minder album tussen, maar kijk eens naar wat zwaargewichten als Cannibal Corpse, Deicide, Benediction en Obituary de afgelopen twee jaar hebben uitgebracht — stuk voor stuk topplaten.

Ook Cryptopsy laat van zich horen met hun negende studioalbum ‘An Insatiable Violence’. Vanaf opener ‘The Nimis Adoration’ is het meteen duidelijk: dit viertal speelt loeihard én met chirurgische precisie. Gitarist Christian Donaldson, die ook de productie voor zijn rekening nam, levert een eindmix af die perfect in balans is. Elk instrument klinkt helder en krachtig, en je hoort dat hier echte vaklui aan het werk zijn.

Begin jaren 2000 experimenteerde Cryptopsy met metalcore- en deathcore-invloeden op albums als ‘And Then You’ll Beg’ en ‘The Unspoken King’, wat hen tijdelijk van hun kenmerkende stijl deed afwijken. Maar die fase ligt duidelijk achter hen. Zanger Matt McGachy wisselt zijn diepe grunts af met scherpe krijsen, wat verrassend goed werkt en heerlijk wegluistert.

Bij het tweede nummer, ‘Until There’s Nothing Left’, knalt de band er meteen vol in met furieuze screams en razendsnelle passages. Het is duidelijk: Cryptopsy is een serieuze kanshebber voor het meest brute deathmetalalbum van 2025. Af en toe wordt er even gas teruggenomen, zoals bij de verhalende intro van ‘The Art Of Emptiness’, maar het tempo blijft stevig genoeg om de nekspieren aan het werk te zetten.

En dan is er nog de afsluiter: ‘Malicious Needs’, een bijna zes minuten durende mokerslag die je compleet murw achterlaat. Cryptopsy is terug — en hoe.