Crobot heeft dik uitgepakt met hun nieuwste EP ‘Rat Child’, waar voor alle duidelijkheid geen enkele referentie naar Maiden’s ‘Wrathchild’ opstaat. Dit is 100% origineel materiaal en er werd aan meegewerkt door luitjes als Frank Bello (Anthrax) en Stix Zadina (Steel Panther, get your horns up!), maar deze gastoptredens zijn niet waarom je ‘Rat Child’ moet aanschaffen. Dat zit hem in andere dingen.

Om heel eerlijk te zijn ben ik geen fan van Crobot, en dat maakt een recensie des te interessanter, omdat je dan met twee krachten te maken krijgt die tegen elkaar aan botsen. Het is behoorlijk voorspelbare en simpele hardrock, maar het blijft wel hardrock. Een magisch genre. Het eerste nummer ‘Mountain’ heeft dan ook geen enkele verrassing, maar ligt wel erg lekker in het gehoor. Plus. Dit is stadium hardrock eerste klas. ‘Kiss It Goodbye’ (met Howard Jones) is een voor zichzelf sprekende rock-ballad turns really rocky. Dus ja, elke track tot nu toe heeft wel echt iets bijzonders. Dat verandert niet als we naar ‘Everyone Dies’ gaan. Een vrij softe track waarbij we Mike Patton-achtige vocalen krijgen (dat is in mijn beleving super acceptabel). Net niet je van het, maar wel herkenbaar. Dit zou trouwens ook een goede kerst-2021-track kunnen zijn, of een Queen coversong.

Het laatste en vierde nummer geeft me nog het meeste warmte. Dit is rocky en riffy en echt heel lekker om door je boxen te laten schallen. ‘Rat Child’ is een originele rocker waar elke headbanger van kan genieten. Crobot is niet echt de allerbeste band ter wereld, maar deze band doet wat ze doen wel voor de lol, en ergens is dat ook wel de beste reden om te rocken. Gewoon aanzetten, volume hoog, en genieten.