Vijf jaar geleden kwam Cristiano Filippini met het uitstekende debuutalbum ‘The Force Within’ van zijn Flames of Heaven, en ik was direct verkocht. De rijke Italiaanse neoklassieke metal die je op dit album kon horen was dan misschien niet iets revolutionairs, maar zo tot in de puntjes geperfectioneerd uitgevoerd als op ‘The Force Within’ klinkt deze muziek toch niet vaak. Vergelijkingen drongen zich op met Rhapsody, Vision Divine en Angra, geen geluiden die je verwacht van een componist die zich normaal gesproken toelegt op schrijven voor een klassiek ensemble. Flames of Heaven blijft toch hobby voor Cristiano (die naast de klassieke arrangementen trouwens ook de gitaren verzorgt), dus een tweede album zou er echt niet een paar maanden later liggen. Vijf jaar was blijkbaar wel voldoende tijd om met een vervolg te komen en de wil was er duidelijk, want album nummer twee is klaar! Het werkje mag de titel ‘Symphony of the Universe’ dragen en is in alle opzichten een logisch vervolg op ‘The Force Within’.

Samen met zijn eerdere club, Paolo Caridi (drums), Giorgio Terenziani (bas) en Michele Vioni (gitaar) heeft Cristiano de basis van dit nieuwe prachtplaatje neergelegd. De vocalen zijn nog altijd in de zeer capabele handen van de fantastische zanger Marco Pastorino, die ook actief is in een hele batterij aan symfonische bands waaronder Temperance. De muziek is rijk in orkestratie, wat verwacht mag worden bij de achtergrond van de componist. Maar er wordt zeker niet vergeten dat dit een metal project is dus ook de gitaar jankt er goed doorheen. Het is Cristiano Filippini’s gecombineerde klassieke achtergrond en interesse in metal die deze band boven de dertien in een dozijn bands uit tilt. Alle elementen die in de symfonische power metal thuishoren zijn present, en daarbij piekfijn op elkaar afgestemd.

Zeker de lange stukken vallen op en klinken alsof ze rechtstreeks uit een opera van Wagner zijn getild, maar dan nog eens aangevuld met een perfecte blend van metal. Nummers als ‘Darkside of Gemini’ en ‘Symphony of the Universe’ zijn zonder meer meesterwerken die aantonen dat een grote theoretische klassieke achtergrond in muziek een enorme meerwaarde kan hebben, iets wat bijvoorbeeld Tuomas Holopainen ook ruimschoots met Nightwish bewezen heeft. Naast de grootse meeslepende scores is er ook ruimte voor meer rechtoe rechtaan anthems zoals ‘Midnight Riders’ en de meer rockerige ‘Tears of Love and Hate’. De videoclip is er van ‘When Love Burns’ en gaat over mensen die zich verliezen in passies (niet persé van de romantische soort). Of het nu gaat om die grootse drama’s of om die directere stukken, alles is tot in de haarvaten uitgelijnd en voorzien van een heldere en ruimtelijke productie. Het is met het Satriani-achtige gitaarnummer ‘Constellations’ dat het album besloten wordt.

‘Symphony of the Universe’ is alles wat we van het tweede album van Cristiano Filippini mogen verwachten en meer. Het is lang geleden dat ik zo enthousiast kon zijn over nieuwe neoklassieke power metal uit Italië, een genre waar inmiddels alles al wel zo’n beetje tienduizend keer gedaan is. Cristiano Filippini’s Flames of Heaven lukt het wél dat vuur weer aan te wakkeren. Juist door het schrijfproces vanuit de klassieke hoek de metal in te trekken in plaats van andersom, weet Cristiano Filippini zichzelf te onderscheiden van anderen die in deze metalen hoek opereren. ‘Symphony of the Universe’ is een kandidaat voor de eindejaarslijstjes, een neoklassiek metaljuweeltje van uitzonderlijke kwaliteit.