Anton Reisenegger: “Ik probeer tijdens het schrijven mijn teksten een intellectuele boodschap mee te geven en dan wil je verstaanbaar klinken.”
Criminal brengt met ‘Sacrificio’ hun negende album uit en laat dat nu direct één van de betere albums zijn dat de band ooit maakte. Oprichter, zanger en gitarist Anton Reisenegger is er supertrots op. Het album en zijn toch wel ondertussen omvangrijke carrière zijn voer genoeg voor een onderhoudend gesprek. Anton loste zelfs dat we binnenkort nieuw werk van Lock Up en Brujeria – twee andere bands waar hij deel van uitmaakt – mogen verwachten.
Koen de Waele Ι 15 september 2021
Hola Anton, estas bien?
Waar zit jij momenteel? Terug in Chili of woon je nog in Spanje?
Wel, beiden. Ik verblijf sedert twee weken in Chili maar officieel woon ik nog in Spanje waar ik mijn appartement heb. Ik kom tegenwoordig meer in Chili want mijn vriendin woont hier en al de rest van mijn familie. Mijn moeder is met haar tachtigste al een jaartje ouder en ik probeer zoveel mogelijk bij haar te zijn. Ik heb mijn kindertijd hier beleefd en al mijn jeugdvrienden wonen hier nog.
Jij bent een echte wereldburger, herinner je je nog waar je overal gewoond hebt?
Haha, zoveel zijn het er niet hoor. Ik kan ze nog steeds op één hand tellen. Ik woonde tot mijn drieëndertigste in Chili. Dan heb ik twee jaar gewoond in het Verenigd Koninkrijk. Vervolgens heb ik vijf jaar in Duitsland gewoond en sedert 2008 woon ik in Spanje. Momenteel woon ik dus in twee landen.
‘Sacrificio’ is ondertussen het negende album voor Criminal en het klinkt agressiever dan ooit. Is wonen in Chili zo een bron van inspiratie?
Ja zeker. Ik heb hier lang gewoond en de laatste jaren is er heel wat gaande, dat heb je misschien in de media kunnen volgen. Er is heel wat protest, rellen, betogingen en geweld. De bevolking heeft dringend nood aan verandering en hoopt daarop. Mensen zijn het systeem beu en dat groeit. Er hangt tegenwoordig voortdurend een rare sfeer met gevaar in de lucht, de atmosfeer is erg geladen. Zo hebben we dit album benaderd. Ook de manier dat alles eruit kwam is anders want ik heb het schrijfproces veranderd. De laatste drie albums schreef ik allemaal in mijn eentje voor de computer waar ik de riffs opnam. Die begon ik te kopiëren en te plakken en stuurde ze dan door naar de drummer welke de nummers instudeerde. Sinds 2018 hebben we met Danilo Estrella een nieuwe drummer en hij is echt goed. Voor dit album zaten we beiden in de repetitieruimte en we begonnen helemaal vanaf nul. Tijdens het ontdekken en schrijven, beslisten we op het ogenblik zelf om agressiever te spelen, langer of korter. Dat werkte een pak productiever en vooral creatiever dan één persoon die alles zelfs schrijft. Zo kwam ik met ‘Sacrificio’ aan het beste album ooit.
Heb je geen angst dat de overheid je op één of andere zwarte lijst zet?
Neen hoor, zover is het nog niet gekomen. Er is wel een kleine poging van de regering om zaken te censureren. Hun sterkste wapen tegenwoordig is covid want niemand kan nog shows spelen of in grote groepen samenkomen. Covid hielp zo de regering maar op het einde van het jaar zijn het verkiezingen. Ze houden vast aan hun macht zolang ze kunnen maar er zal een einde aan komen. Als het land terug open gaat en de covid-maatregelen stoppen, zal het protest ook terug toenemen.
Zoals je reeds gezegd hebt, reis je veel heen en weer van Chili naar Spanje. Gaat dat wat gemakkelijk?
Ik ken de reden niet maar als je Chili binnenkomt moet je zeven dagen in quarantaine. Dat is onlangs nog maar veranderd want toen ik toekwam, was het nog tien dagen. Anderzijds als je dan Spanje binnenkomt, hoeft dat niet. Het verandert voortdurend en je moet op alles voorbereid zijn. Ik heb in Spanje mijn twee prikken met Pfizer gehad en ik kan min of meer vrij reizen.
We hadden hier in België trouwens ons eerste metalfestival. En dat vrij van alle maatregelen.
Ik hoorde ervan en was echt jaloers. Jammer dat ik er niet kon spelen want ik mis dat enorm. Niet alleen de muziek maar ook al dat volk en je vrienden terugzien. Je ontmoet op tour steeds dezelfde mensen en dat wordt familie. Als je elkaar dan op een andere plaats terugziet, is dat altijd een beetje feest.
Om eventjes terug te gaan naar het album, het klonk zo fris en vernieuwend en er is onmiddellijk de drang om mee te zingen of te brullen met je zang.
Ik ben blij dat te horen want dat was de bedoeling. De eerste drie nummers waren wat meer groovend met grote meezingmomenten zoals ‘Caged’. Dat meezingen was een element dat een beetje ontbrak op onze laatste albums. Sinds Criminal vanuit Europa opereerde, kwam er een meer Europees geluid en eigenlijk was dat niet altijd positief. Zo kwamen we nu terug op het geluid van onze eerste albums. Dit is het meest agressieve album dat we ooit gemaakt hebben. De groove en het ritmische van onze eerste albums werden gemixt met het steviger geluid van onze laatste albums.
Het is ook belangrijk dat mensen verstaan waarover ik zing. Ik probeer tijdens het schrijven mijn teksten een intellectuele boodschap mee te geven en dan wil je verstaanbaar klinken. Heel wat death metalbands grunten enorm onverstaanbaar en je verstaat er niets van. Ik ga niet ontkennen dat de muziek belangrijker is dan de tekst maar eerder domme teksten op goede muziek is zo zonde. Ik steek er heel wat tijd en werk in en als ik zoveel moeite doe, moeten mensen het wel kunnen verstaan. Anders is het eerder tijdverlies.
Enkele nummers zijn in het Spaans ingezongen zoals ‘Zona De Sacrificio’ en de betekenis daarachter is voor niet Spaanstalige mensen moeilijk te begrijpen. Waarover gaat het nummer?
Letterlijk betekent het opofferingszone of gebied. Het gaat over gebieden hier in Chili die opgeofferd werden aan de grote industrieën zoals de chemie of de mijnbouw. Afval wordt zonder meer in de zee gedumpt en giftige stoffen worden zonder controle in de lucht gepompt. In heel wat van die gebieden werden de scholen gesloten omdat kinderen er ziek werden. Daar gaat het nummer over. Jammer genoeg is het de realiteit en dat zijn dingen die moeten stoppen.
Het album eindigt met ‘Ego Killer’ en dat wordt een pak trager als de rest gespeeld met een donker refrein erbij.
Op ons tweede album hadden we al eens een dergelijk nummer gespeeld. Ik had ‘Ego Killer’ al lang in mijn hoofd zitten. De tekst is eerder persoonlijk en een vorm van zelfreflectie. Dat nummer zorgt ervoor dat het album traag op zijn einde komt. Heel wat nummers zijn nogal hard en nu deint het album zoals een echo traag weg.
Je hebt ondertussen al op zoveel plaatsen gespeeld. Zijn er nog landen waar je van droomt?
Ja zeker, ik zou het enorm tof vinden mocht ik eens naar Rusland, China, Afrika of Indië zou kunnen. Ik hou van exotische landen, er de mensen te spreken en het eten te proeven. Grote festivals zijn ook altijd een uitdaging. Je kan altijd groeien en groter worden. Er zijn geen grenzen en als die bereikt worden, kunnen we nog altijd spelen op Antarctica zoals Metallica.
Je bent ondertussen ongeveer vijfendertig jaar in roulatie. Wat is er voor jou veranderd in die tijd?
Je bereikt een bepaalde routine en zelfvertrouwen met wat je doet op het podium. Het hangt ook wel af van de band waar je in speelt. Als ik met Brujeria speel is dat gemakkelijk want dat is vooral plezier maken. Er is meer showelement en de mensen lachen en hebben plezier. Pentagram is dan eerder death metal en de mensen zijn er een pak ernstiger met de Horns Up. Lock Up vergt een pak meer concentratie want er wordt veel sneller gespeeld. Ik ben nu professioneler bezig, ken het geluid dat ik wil horen en weet hoe ik het moet maken. Je leert ook meer verantwoordelijkheid te nemen zoals minder feesten vooraleer je het podium op moet.
Nu je daar over begint, het is ondertussen toch al heel wat jaren geleden dat ik een halfdronken band zag spelen. Bands zijn op dat gebied toch professioneler geworden.
Sommige bands kijken er niet naar hoor. Zoveel van hen hebben problemen met al die vrije tijd tussen optredens door en de verleiding wordt dan wel heel groot om op 13 uur al dat eerste biertje te drinken. Als je dan pas om 21 uur speelt, heb je een probleem. Ik ga liever eens rondwandelen of goed eten op het restaurant. Ik blijf liever niet in de kleedkamer want dat maakt me gek en dan begin je al sneller te drinken.
Hoe gaat het trouwens met Brujeria?
Ik ben in de studio aan de mix aan het werken voor het nieuwe album. De tweede helft van de zang moet nog opgenomen worden maar we zijn nu al aan het mixen. Binnen een maand zal het album klaar zijn en hopelijk verschijnt het de eerste helft van volgend jaar. Dan zoeken we terug te touren.
Staat er nog iets in je agenda voor 2021 of kijk je eerder uit richting 2022?
2021 is nogal leeg. We wilden met Brujeria spelen in Mexico of Chili en spraken zelfs over een Amerikaanse tour in 2022 maar er zijn teveel onzekerheden en alles is uitgesteld. Gaat het land vooruit of achteruit? Dat is nog helemaal niet zeker. Vooral in de VS waar de visa aanvragen heel wat tijd en geld kost. Je kan dus maar beter zorgen dat je ze kan gebruiken als je ze hebt.
Wat is zowat het meest memorabele optreden dat je ooit gespeeld hebt. Was dat Metallica destijds?
Heel gek om te zeggen maar die dag was niet zo leuk. Onze vaste drummer kon niet spelen en Nick Barker (ex-drummer Cradle Of Filth, Dimmu Borger, drummer Brujeria, Lock Up) viel voor hem in. Hij had slechts een week tijd om de nummers in te oefenen. Daarboven was het geluid bij ons nog eens barslecht. Dat maakte er een te stresserende dag van om van te genieten. Dan heb ik meer genoten toen we het voorprogramma speelden van Sepultura tijdens hun Chaos A.D. tour in Chili. De mensen werden er helemaal gek. In Columbia hebben we eens gespeeld op een openlucht festival met vrije toegang voor 50.000 mensen. De vloer bewoog letterlijk mee op hun gespring. Nog een hoogtepunt was het om samen te werken met mensen als Nick Barker, Jeff Walker en Tomas Lindberg. Dat zijn ondertussen allemaal vrienden en ik ben één van de jongens. De meeste hoor ik nog regelmatig. Tomas zit terug bij Lock Up en is daar de tweede zanger. Het nieuwe album is trouwens klaar en de promotie gaat binnenkort starten.
Iedere band zegt trouwens dat ze nergens ter wereld zo een gek publiek tegenkomen als in Latijns-Amerika.
Het is waar. Mensen zijn hier nogal passioneel en houden van de muziek. Het is vooral omdat ze zolang moeten wachten tot er een band komt spelen. Toen ik nog in Duitsland woonde en bij Metal Blade werkte, zeiden mijn collega’s: ‘Oh, Obituary of Cannibal Corpse, tja, het is al de twaalfde keer dat ik die zie.’ Op een gegeven moment komt er dus toch een punt van saturatie. In Zuid-Amerika hebben we dat punt nog niet bereikt want het kost een band handenvol geld om daar te touren. In Europa stap je de tourbus op, slaapt een paar uur en ben je al in een ander land. Daar moet alles gebeuren met het vliegtuig en dat kost immens veel geld.
Bedankt Anton voor je tijd. Als je nog een laatste woord hebt voor onze lezers, ga je gang.
Wel, het is al een hele tijd geleden maar ik kijk echt uit om iedereen terug te zien vanop het podium. Gelijk bij welk band ik dan speel. Cheers.
