Crematory bestaat al sinds 1991 en bracht sindsdien elke twee jaar een album uit. Zeg nu nog dat het geen volhouders zijn. Men maakte destijds indruk met gothic/death metal toen deze muziek wereldwijd doorbrak en dat leverde zelfs de hit ‘Tears Of Time’ op. Na ‘Believe’ in 2000 leek Crematory een stille dood te sterven, maar in 2004 kwamen ze in vol ornaat terug met ‘Revolution’. Ditmaal werd er gelonkt naar Duitse clubhits, zodat electro en industrial elementen een intrede maakten. De trein was terug vertrokken om elke twee jaar een album uit te brengen. Soms was dit in de Duitse taal, soms teveel electro, een andere keer ging men terug naar de doom/gothic van weleer (‘Oblivion’ in 2018), maar steeds waren zanger Felix en het echtpaar Jüllich de creatieve kern om de zaak op de rails te houden.

Anno 2022 is het de beurt aan ‘Inglorious Darkness’. Dit album biedt een amalgaam aan alle stijlen die de band ooit omarmd heeft. Het klinkt afwisselend, vertrouwd en toch niet saai. Beginnen met het titelnummer zal een welbewuste keuze zijn, want dit is zo’n toegankelijke gothic track dat het al meteen bekend in de oren klinkt. In ‘Break Down The Walls’ worden growls en cleane zang afgewisseld, terwijl de keyboards meer ruimte krijgen in ‘Trümmerwelten’. Waarom men zonodig weer een nieuwe versie van ‘Tears Of Time’ moest opnemen, ontgaat ons een beetje. Maar goed, ditmaal een Duitstalige versie met als titel ‘Tränen Der Zeit’. Electro beats zijn van de partij in ‘The Sound Of My Life’ en ‘Not For The Innocent’, terwijl stampende industrial aan bod komt tijdens ‘Das Ende’. Crematory zal hier zeker geen nieuwe zieltjes mee winnen, maar voor de trouwe fans is er dus voor elk wat wils. Ons favoriete Crematory album is het niet, maar een straf om naar te luisteren zeker ook niet.