Het Engelse Countless Skies bracht in 2016 het debuutalbum ‘New Dawn’ uit. Het was een album vol met dromerige doom met uitstapjes naar melodeath en soms een beetje power metal. Maar in plaats van zo’n album te ontleden moet je er gewoon naar luisteren. Absolute smaakmaker van dat album was namelijk de sfeer en die laat zich moeilijk ontleden, zoiets moet je voelen. Zoals meerdere bands in dit genre uit die contreien was de sfeer er een van neerslachtigheid, maar ook van hoop. Ik was destijds gecharmeerd van wat deze Engelsen lieten horen.

Nu, vier jaar later, ligt opvolger ‘Glow’ klaar om de wereld onder te dompelen in de, soms zwaarmoedige, overpeinzingen van deze band. Helaas ben ik over deze opvolger minder te spreken dan over het debuut. Dat is nauwelijks voor te stellen als je begint te luisteren naar ‘Tempest’. Het eerste nummer is een werkelijk schitterend epos. Zwaar, afwisselend, depressief, hoopvol en het spat uit elkaar van de emotie. Vooral de cleane zang tilt dit nummer naar ongekende hoogte, wat mooi. Het is wel natuurlijk altijd een risico als je aftrapt met een dergelijk meesterlijk nummer, het kan namelijk haast niet anders dat de rest dan wel moet tegenvallen. En dat is ook het geval. Het opvolgende ‘Summit’ kent nog wel die gelaagde emotionele sferen en wederom prachtige melodieën en vocalen. Het nummer eindigt in een ongekend muzikaal, melancholisch oorgasme. Het daarop volgende ‘Moon’ is echter een heel pak minder boeiend, bij tijd en wijlen zelfs saai. Bij ‘Zephyr’(clip) duurt het eigenlijk te lang voor het op gang komt. Als het eenmaal opgang is gekomen is dit wel weer een heerlijk, melancholische nummer die heel goed bij de druilerige regen past die nu valt. Ook wordt je hierop af en toe verrast door snelle uitbarstingen. De tokkelende gitaren brengen het geheel nog beter op smaak. Met name de afsluitende minuut zijn als schuurpapieren zijde voor het oor.

Maar daarna is het echter de beurt aan een drieluik: Glow 1 t/m 3. In deel 1 lijkt men niet goed te weten wat men wil, hier lijken ze death metal en prog aan hun muziek te willen toevoegen. En nu ik ben wel de laatste die dat een slecht idee vindt, maar het werkt in dit geval niet zo goed. De sferen kloppen niet meer en het nummer komt erg verknipt over en kent naar mijn idee te lange, overbodige, instrumentale passages. De typische doom in dit nummer is dan wel weer erg sterk. Deel 2 begint dan weer fantastisch met zware doom, maar plots en te snel is daar technische death of iets dat daar op moet lijken, het haalt de sfeer er helemaal uit. Het volgende doom-stuk is dan wel weer werkelijk groots. Maar de passages duren te kort, steeds maar een seconde of tien á vijftien, dat schiet niet op. De muziek maakt dan echt te weinig indruk. Zo ongelofelijk zonde is dat. Voor deel 3 geldt in grote lijnen hetzelfde. Van heel het nummer ‘Glow’ moet ik concluderen dat het de hoogtepunten uit ‘Tempest’, ‘Summit’ en ‘Zephur’ niet heeft.  Uiteraard kent het nummer zeker sterke passages, maar deze duren zoals gezegd gewoon te kort. Hier had veel meer ingezeten. Qua geluid is het zo dat de band wat meer richting medodeath is opschoven, de sound is ook meer Scandinavisch (Insomnium) dan Brits. Over het geluid van het album heb ik dan ook absoluut niets te zeuren.

Ik ben over dit album dus minder te spreken dan over het vorige. Dat neemt niet weg dat we hier te maken hebben met een goed doom/melodeath album met een goede neerslachtige, intense, emotionele  sfeer. Als je liefhebber van dat soort muziek bent kan je dit album gerust aanschaffen. Besef echter wel dat wanneer deze band een betere balans had weten te vinden tussen sfeer/emotie en techniek/creativiteit, dan had het album wellicht tot de buitencategorie kunnen behoren.