Toen we vorig jaar in november met Neal Morse praatten over ‘No Hill For A Climber’ van het nieuwe project Neal Morse & The Resonance, maakte hij reeds gewag van een komende samenwerking met onder andere Chester Thompson, een drummer die we ons nog herinnerden van Genesis. We hebben nu het resultaat kunnen horen op ‘Deep Water’ van Cosmic Cathedral. Een mooie bandnaam in ieder geval, met toch weer een hint naar het geloof.

Neal Morse is altijd bijzonder productief geweest en ook nu is het een album met een gul aanbod dat meer dan zeventig minuten duurt. Wees gerust, de tijd vliegt eens je eraan begint. We worden al meteen in het diepe gesmeten met een 14 minuten track ‘The Heart Of Life’ dat we kunnen zien als een introductie van alle bandleden. Ieder krijgt de kans om in enig kunst- en vliegwerk te illustreren waar ze in uitmunten. Dat geldt voor gitarist Phil Keaggy (Glass Harp), het wordt gretig verwelkomt door bassist Byron House die nog met Robert Plant, en Dolly Parton gespeeld heeft als sessiemuzikant en dat merken we ook bij slagwerker Chester Thompson die naast Genesis zelfs Frank Zappa van roffels voorzien heeft. Uiteraard is er ook een ruime rol voor Morse zelf vastgelegd op zang en toetsen.

Het verschil met Neal Morse’s andere muziek is meer groove, jazz en zelfs funk in het materiaal, maar toch niet in die mate dat het onverteerbaar wordt voor zij die deze genres niet omarmen. Mocht je even tot rust willen komen na de tour de force in de eerste song, dan is de ballade ‘I Won’t Make It’ daar het uitgelezen moment voor. Eveneens overzichtelijk en relaxed, is ‘Time To Fly’ het resultaat van een jamsessie onder de heren waarbij men een idee van gitarist Phil Keaggy als uitgangspunt genomen heeft. Wanneer hij samen met Morse zingt, dan hoor je de gekende invloed van The Beatles. Na het speelse proggy ‘Walking In Daylight’ staat ons de ‘Deep Water Suite’ te wachten met negen delen die elk een eigen karakter hebben. Het epos is samengesteld uit stukjes van jamsessies van dit kwartet en daarbij werkt Neal Morse nauw samen met zijn vertrouwde audiopartner Jerry Guidroz die er een wonderlijk coherent geheel van gemaakt heeft. 38 minuten lang, het zou zomaar een volledige plaat kunnen zijn bij de meeste bands. Al heb ik zelf mijn bedenkingen bij dit knip- en plakwerk, hier verlopen de overgangen op een manier die enkel rasmuzikanten kunnen bereiken. Het is hiermee nogmaals bewezen dat ‘beter kwaliteit dan kwantiteit’ niet geldt voor Neal Morse en hij daarboven verheven is.