Nikan Khosravi (zang/gitaar): “Het schrijven vormde een uitlaatklep voor mijn emoties. Ik leerde dat het mijn wapen was om terug te vechten”
Het Iraanse/Noorse Confess is een band met een verleden waar elke filmscenarist een kaskraker van zou kunnen maken. De band ontstond in Teheran en werd na hun tweede album op de zwarte lijst van de revolutionaire garde gezet. De twee bandleden Nikan Khosravi (zanger/gitarist/oprichter) en Arash Ilkhani (samplers/DJ) belandden in de gevangenis en riskeerden strenge straffen. Na heel wat omzwervingen belandden ze in Noorwegen waar ze na zeven jaar eindelijk hun derde album ‘Revenge At All Costs’ opnamen. Alleen al de geschiedenis van de band zelf, wekte mijn interesse voor een interview. Nikan was een overenthousiaste gesprekspartner en een man die ondanks heel wat ontberingen steeds trouw bleef zweren aan metal.
Koen de Waele Ι 10 januari 2022
Hoi Nikan, het is de eerste keer dat ik iemand uit Iran interview en dat is nogal speciaal.
Ja hoor (lacht).
Een bandnaam als Confess klinkt nogal direct. Kan je me iets vertellen over de geschiedenis van de band?
We zijn Confess en de band werd opgericht in Teheran in 2010. Tot nu toe hebben we twee studioalbums en een EP uitgebracht. Toen we in 2015 ons tweede studioalbum uitbrachten, werden we gearresteerd door de revolutionaire garde voor blasfemie en propaganda tegen de staat. We (lees Arash en ikzelf) werden in de gevangenis gegooid. De eerste drie maanden zaten we elk in isolement en hadden heel wat ondervragingen te verduren. Na die drie maanden zijn we naar de algemene afdeling overgebracht waar we anderhalf jaar zaten opgesloten. Dan konden we voor 80.000 dollar borg vrijkomen. We kwamen voor de rechtbank en in eerste instantie kregen we het maximum namelijk zes jaar gevangenis. We gingen in beroep en konden tijdelijk vrij blijven. We besloten het land te ontvluchten en verbleven vervolgens anderhalf jaar in Turkije. Daar kwamen we een organisatie tegen die het opnam voor artiesten die vervolgd werden in hun thuisland. Die hielp ons en na een paar maanden kreeg ik een uitnodiging uit Noorwegen om daar te verblijven. Na een paar maanden, volgde Ara’s. In juli 2018 werd ik uiteindelijk veroordeeld voor vijftien jaar cel en 74 zweepslagen. Gelukkig woonde ik dan al in Noorwegen. Dat is kort gezegd de geschiedenis van Confess.
Het is alleszins een grote aanpassing zo een verhuis. Hoe verliepen de eerste dagen in Noorwegen?
Toen we er toekwamen kregen we een opleiding van enkele jaren en er was heel veel steun voor muziek en cultuur. Het was er fantastisch en al snel ontmoette ik enkele mensen die nu in de band zitten. Voor alle duidelijkheid, dat zijn Noren. Toen ik op borg vrij was, was ik al begonnen met schrijven aan dit album. Het was al klaar en we hebben het dan samen met een nieuwe Iraans/Noorse bezetting opgenomen. We speelden al wat shows en onze eerste show in Oslo was helemaal uitverkocht. In juni 2021 openden we voor Mayhem en in januari 2022 zal het album uitkomen.
Hoe waren die eerste dagen eigenlijk want in Iran schijnt de zon regelmatig en Noorwegen is een koud en nat Vikingland.
Het is zo helemaal anders, vooral op politiek, economisch en cultureel vlak. Het grootste verschil is de vrijheid die je ervaart als artiest en als burger. Je moet niet bang zijn om je te verantwoorden om te zijn wie je bent of om je mening te uiten. Dat is het grote verschil tussen democratie en een dictatuur. In Iran maakt religie deel van het systeem en het is daar waar je tegen moet vechten want het onderdrukt de mens. Noorwegen heeft die strijd al lang gewonnen maar in Iran moet er nog voor gestreden worden.
Mayhem behoort tot de top van de black metal. Hoe was de kennismaking met hen?
Ronduit fantastisch. Er was heel wat wederzijdse liefde. Hun zanger Attila kwam kijken bij de soundcheck. Het zijn heel toffe gasten. Na de show dronken we wodka in de kleedkamers en er ontstonden leuke gesprekken. Op een ander evenement in de stad kwam hun bassist Necrobutcher langs. Ondertussen zijn we al goed bevriend met de band en ik moet zeggen dat ik nooit had gedacht dat het zo vlug zou gaan. We zijn goed bezig als band en vormen een sterke bezetting.
Wat was de grote moeilijkheid om metalhead in Iran te zijn. Hier ga je naar een platenzaak of je ontdekt alles via Spotify.
Daar hadden we dat allemaal niet. Er was geen gemakkelijke toegang tot platen en het internet werd streng gecensureerd. Gelukkig bestonden er nog proxy’ s om dat min of meer te omzeilen. Maar alles wat met metal te maken heeft, heeft daar een enorme fanbasis en er zijn ondertussen al heel wat metalbands. Het genre wordt er ook steeds populairder. Toen ik destijds twaalf jaar oud was, kreeg ik een cd-rom van een vriend op school. Thuis plaatste ik het in de computer en er stonden video’s op van Metallica en Slipknot. Ik wist niet wat metal was maar toen ik die video’s zag, was ik helemaal ondersteboven. Ik leerde dan gitaar spelen, maakte mijn eigen muziek en vormde een band.
Toen ik de eerste keer luisterde naar ‘Revenge At All Colts’ hoorde ik vooral woede. Is dat je antwoord op het regime in Iran?
Zeker. Ik heb al gezegd dat ik het album geschreven heb, toen ik op borg vrij was. De stress om voor de rechtbank te verschijnen en al wat er bij kwam, zat in mij toen ik het album schreef. Al die woede was aanwezig en het schrijven vormde een uitlaatklep voor mijn emoties. Ik leerde dat het mijn wapen was om terug te vechten. Moest ik het opgegeven hebben, was alles voor niets geweest. Ik mocht gewoon niet opgeven en moest terugvechten. Anders was alles voor niets geweest. Ik werd zelfs nog strijdlustiger en vond mijn hoger doel. Het was een verantwoordelijkheid die je hebt als artiest om daarover te spreken in de media. Zoals wat ik nu tegen jou aan het doen ben. Ik wil de tragedie vermijden dat het nog anderen overkomt: gewoon iemand uitkiezen en naar de gevangenis sturen. Ze verbanden me zelfs van de universiteit en er gebeurde zoveel. Ik had zoveel stress en drukte te verduren. Dat kwam helemaal tot uiting in mijn muziek. Ik ben zo blij dat ik alles kon vatten en nu eindelijk mijn verhaal kan doen.
Ik hoorde heel wat invloeden van andere groovy thrashbands zoals Lamb Of God, Max Cavalera en Pantera in Confess. Zijn dat je favoriete bands?
Zeker hoor, bands als Sepultura, Lamb Of God, Slipknot, Slayer en zoveel andere bands waren de basis voor het geluid dat ik als heavy metal leerde kennen. Rechtstreeks zijn en hard klinken. Eén, twee, drie, vier en bam. Het was ook een meer Amerikaans geluid want mijn favoriete bands komen uit de VS. Telkens als ik iets schrijf probeer ik death metal, groove en thrash samen te zetten en om te vormen tot mijn eigen geluid. Dat wil ik verspreiden voor iedereen die het wil horen.
Als je één band kan kiezen waar je het voorprogramma voor zou mogen spelen, welke zou dat zijn?
Dat gaat zeker Slipknot zijn. Ik hou van al die bands maar als ik er eentje moet uitkiezen is het toch die band.
Ik las dat je vriend Arash alle samplers en DJ-werk deed en ik verwachtte eigenlijk veel meer van hem te horen. Op ‘Phoenix Rises’ hoor je wat gescratch maar dat is eigenlijk het enige nummer.
Arash is een echte scratcher maar ik had voor ogen dat het niet te overweldigend mocht zijn. Als band wilden we een eigen geluid behouden en er zijn al heel wat bands die met een DJ werken. Het is een geweldig instrument om te gebruiken en zoals ik het voor mij zie gaan we dat in de toekomst vergroten. Er zitten zoveel riffs in het album, dat er niet echt veel plaats is voor een DJ. De zang neemt ook al veel plaats in beslag en moest er dan nog eens op elk nummer een DJ te horen zijn, waren ze al gauw twee minuten langer. Er is dus geen draaitafel in elk nummer te horen maar in de toekomst zullen we dat frequenter en anders gaan doen.
Had je in Noorwegen extra kansen om nog meer muzieklessen te volgen?
Eerlijk gezegd, ik ben niet één van die gasten die onafscheidelijk is van zijn gitaar. Ik leer het al sedert ik dertien jaar was en volgde toen lessen. Je volgt die en dan begin je met muziek te schrijven. Dat vond ik belangrijker dan enkel maar gitaarles te volgen. Het is een andere benadering. Er is een grotere scene, je praat met andere muzikanten en zo leer je hier en daar steeds maar bij. Op die manier ben ik zelf beginnen groeien als muzikant.
Confess is een beetje jouw band en jij doet het interview. Schrijf je dan ook voornamelijk zelf de muziek?
Ik schreef alle nummers en de teksten. Nu staan er live-shows op stapel dus beginnen we te oefenen met de hele band. We wonen ook niet in dezelfde stad. Iedereen woont op ongeveer twee uur rijden van elkaar en dan heb ik nog eens een dagelijkse job. Maar we zijn nu al een tijdje samen. Het album was al geschreven toen ik de rest van de band ontmoette. Ik speelde de gitaren en de bas in en Arash deed zijn deel. Onze drummer speelde vervolgens het slagwerk in. Voor het volgende album zal iedereen meer een eigen inbreng hebben. Ik hoop dus op de inspiratie van goede riffs en teksten. Je gaat zeker geen zeven jaar meer moeten wachten, eer er terug een nieuw album komt. De helft van een volgend album is al klaar in demovorm. Als ik een riff schrijf, moet ik die opnemen. Zeven jaar voor een album is een lange tijd en ik ga geen tijd meer verspillen om zolang te wachten. Het volgende zal er dus veel sneller zijn.
Ik dacht dat er in Europa al snel een einde ging komen aan corona met al die vaccinaties maar ondertussen is er een nieuwe golf op komst en kleurt het land terug rood. Wat gaat dat voor metalbands geven?
Het zal hard worden want er staat een grote tour in 2022 op stapel. Ik hoorde een uurtje geleden dat Finland terug in lockdown zal gaan. Nu vertel je mij dat het in België ook steeds slechter gaat. In Noorwegen verloopt het nog min of meer normaal maar dat kan binnen een week terug veranderen. We zijn een kleine band maar grote bands moeten ook cancelen. Hun crew zit ziek thuis met covid en moet vervangen worden of ze moeten hun optredens uitstellen. Hopelijk wordt volgend jaar alles terug normaal zodat we terug shows gaan kunnen spelen. Het is zo een geweldig gevoel om op een podium te staan. Misschien dat het volgende zomer beter gaat als de festivals terug beginnen.
Hoe kwam je trouwens in contact met Rexius records want dat is niet echt een metallabel?
Twee of drie jaar geleden stuurden we promotiekits naar labels en zo kwam ik Rexius tegen. Ik ging naar Gotenburg waar ze gezeteld zijn en het waren heel toffe gasten. Ze zijn een indielabel en geven steun aan heel wat artiesten. We hadden alle vrijheid om te doen zoals wij het willen. Onze muziek is politiek getint en niet elk label wil dat. We wilden ook onze stijl behouden en geluid niet veranderen en voor Rexius was dat allemaal goed. Het label heeft een uitgebreid aantal artiesten van allemaal verschillende genres. Het album was trouwens al helemaal klaar toen we bij hen kwamen en ze hielden van die rauwe, pure, ongepolijste, ongecensureerde en artistieke vrijheid.
Confess is een band die nog tamelijk onbekend is. Hoe kunnen we de band steunen?
Ons nieuw album verschijnt in januari 2022. Koop of een fysiek exemplaar of doe het via Bandcamp, dat geld gaat direct naar de band zelf. Of volg ons op onze sociale media en geef ons een like.
Ik heb enorm veel respect voor jou wat je gedaan hebt voor metal en dat allemaal in die harde tijden. Bedankt voor je tijd en moest je nog een laatste boodschap hebben aan onze lezers, ga je gang.
Bedankt dat ik met je mocht praten. Ik hoop dat iedereen daar veilig blijft en ja: hou van het leven en muziek.
