Ceresian Valot is een nieuwe, meteen tot de verbeelding sprekende bandnaam, maar wanneer we op nader onderzoek uitgaan, merken van al vlug dat dit een vervolg is op Ghost Brigade. Deze Finse doom metal band maakte zowat tegelijkertijd als Swallow The Sun na de eeuwwisseling naam met doorleefde melancholie op een bedje van doom/death metal, maar helaas vernamen we er sinds hun vierde album ‘IV – One With The Storm’ niets meer van. In december 2015 kwam het nieuws dat de band op ‘hold’ gezet was. Toch werden er twee reünieconcerten aangekondigd voor de lente in 2020, maar helaas mocht dat niet zijn door de pandemie en in dit geval werd uitgesteld afgesteld.

Gitarist en belangrijkste songschrijver van Ghost Brigade Ville Naukkarinen viel na de split in een creatieve dip en lang speelde hij zelfs geen gitaar. Gelukkig bleek hij na een poos toch nog steeds de behoefte te voelen om songs te schrijven en zo ontstond een nieuw doel toen vier muzikanten van het vroegere Ghost Brigade elkaar terugzagen eind 2020 in hun thuisstad Jyväskylä. Men besloot iets nieuws op te starten, maar het mocht niet al te zeer op hun vroegere band lijken. Met Ville als voornaamste songschrijver is het onvermijdelijk dat zijn persoonlijke stijl doorschemert, maar er zijn wel degelijk verschillen te merken op dit debuutalbum ‘Uumen’ (depths oftewel diepten). Nieuwe leden zonder binding met Ghost Brigade zijn zanger Panu Perkiömäki en bassist Ville Angervuori. Men zingt nu in de Finse taal en zonder grunts, alleen cleane zang. Bovendien zijn de composities vrij lang en minder catchy. Een zekere progressieve invloed is in het werk geslopen en al staat weemoed nog op nummer 1, toch zou er enige hoop doorsijpelen in de muziek.

Met het meer dan elf minuten durende ‘Ajattomuus / Rajattomuus’ gaat dit muzikale avontuur van start met zwevende, maar dreigende klanken. Drums en riffs vormen het hardere element, maar men gebruikt veel analoge toetsen op dit album wat het ‘vintage’ gevoel vergroot. Men bouwt alles rustig en kalm op en pas na drie minuten weerklinkt de erg melancholische zang. Eigenlijk doet het me een beetje aan de kalme songs van Sólstafir denken, en dat niet alleen door de fonetische consummatie der teksten. Proginvloeden horen we in het kalme middenstuk (zoals je al merkt aan de titel waren dit twee nummers verweven tot een lange track). Je zou in het midden bijna spreken van triphop of ambient, maar later komen de harde riffs terug. Dit is al een heel beklijvend begin en de band geeft nog even mee dat deze song de toon zette van het album én van de band. Het was de poort tot opnieuw muzikaal actief worden. ‘Taivaankatsoja’ biedt in zijn negen minuten speelduur hier en daar enige catchiness, maar blijft vooral ingetogen en mooi. ‘Uumen’ als titelnummer is dan weer extra kort en slechts een vluchtig, sober moment vooraleer ‘Pohjavirtauksia’ (7 minuten) aarzelend van start gaat, maar later exploderende doom riffs in de waagschaal legt. Knap gitaarwerk ook, al worden de harsh vocalen soms toch een beetje gemist als contrast. Dat de band ook stuwend met repetitieve patronen kan imponeren, wordt geïllustreerd in ‘Karavaaniseralji’. Bepaalde stukken verrassen met inventieve klanken en doen psychedelisch aan. Na het korte, weemoedige ‘Hyöky’ wordt besloten met een langere track ‘Valojuovat’ waarin alle sterke punten van de band voor komen en dat zijn er nogal wat. Dit is anders dan Ghost Brigade, maar je hoort wel de hand van de meester er in en bovendien ken ik geen enkele band die zo klinkt. Dat is al een hele prestatie om te beginnen.