Misantropie kan Cattle Decapitation niet ontzegd worden; het vijftal herbergt een overduidelijke afkeer van de ellende die de mensheid over de aarde uitstort. De band neemt daarbij geen blad voor de mond om hun pessimistische blik extra kracht bij te zetten. Heilige huisjes worden niet geschuwd, ongewenste onderwerpen bestaan er niet. De extreme boodschap krijgt zijn weerslag in extreme(re) muziekstijlen: progressieve death metal, grindcore en wat vleugjes black metal kenmerken de muzikale omlijsting. Voeg daar de ijzingwekkende keelklanken van zanger Ryan Travis aan toe en de basis van een donkere, confronterende, shockerende soundtrack is gelegd.

Ook het nieuwe ‘Death Atlas’ herbergt een aversie van het menselijk ras en de onbeduidendheid van de mens in het algemeen. ‘Fuck the future, fuck all mankind!” (‘The Geocide’), “Bring back the plague. Even if it means your own survival is at stake. Dig your grave!” (‘Bring Back The Plague’) en “Faecibus Hominum!” (menselijk uitschot, in ‘With All Disrespect’) bijt Travis de wereld toe. Je kunt je al dan niet in de tekstuele inhoud vinden; het stemt in elk geval tot nadenken. Iets wat mij erg aanspreekt. Muzikaal oogt ‘Death Atlas’ een album waarop de gebruikelijke lijn van voorgaande jaren wordt doorgetrokken. Tracks als ‘Be Still Our Bleeding Hearts’, ‘Bring Back The Plague’ en ‘Absolute Destitute’ brengen inderdaad de gebruikelijke kakofonie van bulderende drums, harmonische gitaren en de opgefokte zang van Ryan Travis. De tracks bevatten blast beats, technische riffs, veel melancholie in de melodieën en het tempo dat door drummer Dave McGraw wordt gehanteerd is veelal extreem hoog.

Iets wat we meer gehoord hebben, maar het maakt ‘Death Atlas’ nog geen simpele herhalingsoefening. Het vijftal heeft in diverse nummers (bijvoorbeeld ‘The Geocide’, ‘With All Disrespect’ en ‘Times Cruel Curtain’) momenten ingebouwd waarop het tempo wat omlaag getrokken wordt en er daarmee iets meer met de dynamiek gespeeld wordt. Daarnaast heeft de band met tracks als ‘The Great Dying’, ‘The Great Dying II’ en ‘The Unerasable Past’ bedaarde intermezzo’s gecreëerd waar tekstueel de puntjes nog even op de i worden gezet, maar die muzikaal voor een klein rustpuntje zorgen. Zanger Travis Ryan laat verder een breder scala aan geluiden horen en komt er zelfs iets voorbij wat onder het mom zingen weggeschreven kan worden. De verbale aanval krijgt ondersteuning van gastmuzikanten als Laure Le Prunenec (Igorrr, Ricinn), Riccardo Conforti (Void of Silence), Dis Pater (Midnight Odyssey), Jon Fishman (Phish) en enkele koperblazers van Ottone Pesante zijn terug te horen op de bonustrack ‘ In The Kingdom Of The Blind, The One-Eyed Are Kings’ (een Dead Can Dance cover), die je op bepaalde edities van het album tegenkomt. Al die kleine accentverschillen zorgen er voor dat ‘Death Atlas’ weliswaar nog steeds vertrouwd aanvoelt, maar het scala is net wat breder, gevarieerder en genuanceerder – en daarmee nog interessanter? – uitgezet.

Liefhebbers van het eerdere werk van Cattle Decapitation als ‘Harvest Floor’, ‘Monolith of Inhumanity’ en ‘The Anthropocene Extinction’ kunnen deze ijzingwekkende, krachtige aanklacht tegen de mensheid probleemloos in huis halen. Wat een heerlijk zwartgallig album!